NABESCHOUWING ANTWERP – BEVEREN.
Wie verlost ons van het uit-complex ?
Beveren is er zaterdag alweer niet in geslaagd, een op sportief verantwoorde wijze verworven voorsprong, vast te houden en verder uit te bouwen. Kantelmomenten in de wedstrijd waren ongetwijfeld de niet te missen kans voor Kristof Snelders in de slotminuten van de eerste helft en de “relatief” goedkope strafschop voor Antwerp meteen na de herneming.
Dat Niels Martin uit Bornem het fatale nekschot aan Beveren toediende, maakt het natuurlijk extra zuur, maar is hem van harte gegund en heel tof voor betrokkene.
Resultaat van deze nieuwe nederlaag is dat KSKB tot grote ergernis van zijn supporters een hatelijke 0 op 9 neerzet, maar vooral dat het nagenoeg alle concurrenten (die daarenboven minder wedstrijden hebben gespeeld), in sneltreinvaart verder ziet uitlopen waardoor op korte tijd een nog moeilijk te dichten kloof is ontstaan. Met nog 33 punten te verdienen is het uiteraard veel te vroeg om maar een seconde te overwegen de handdoek te gooien, maar het is op zijn zachtst uitgedrukt verontrustend te noemen dat na die 4 uitstekende wedstrijden van half januari-begin februari, een 0 op 9/1 op 12 volgt.
Als men thuis uiterst moeizaam overwinningen en punten pakt en het nog minstens tot begin maart zal duren alvorens een eventuele eerste driepunter op verplaatsing mag worden ingeschreven, is er wat loos en staat men, hoe pijnlijk hard de conclusie ook is, op zijn plaats na 24 wedstrijden. Het zit wederom goed fout in de kopjes van de Beverse spelers, want daar waar tegen United thuis een zege nog had gekund, werd zowel tegen Dender als op Antwerp een voorsprong knullig verspeeld en kon ook op Waasland geen vuist worden gemaakt na een achterstand. De mentale weerbaarheid die de groep uitstraalde bij het hervatten van de terugronde (matchen thuis tegen Eupen, Oostende, KVSK United en uit bij Tubeke), is nu weer compleet zoek. Natuurlijk heeft David Penneman noodgedwongen wissels moeten doorvoeren, maar de kern is groot (veel te ruim zelfs volgens het budget) en schorsingen en blessures overkomen ook de andere ploegen en zijn in principe ingecalculeerd.
Met het naderen van de rechte lijn richting slotfase van de competitie, komen spijtig genoeg een aantal oorzaken voor het blijvende falen, steeds terug. Technische staf en spelers kan geen goeie wil of inzet worden aangewreven, maar deze spelersgroep is eenvoudig onevenwichtig samengesteld. Dan kan men als trainer of speler nog zo zijn stinkende best doen, elk vogeltje zingt zoals het is gebekt, of om in dierenland te blijven, je kan van een ezel geen koerspaard maken. Een balvaste speler kan wel eens worden opgedragen de ziel uit zijn lijf te lopen, maar dat kan niet onbeperkt en ongestraft. Door het vele schuiven met posities (al dan niet noodgedwongen), is er geen stramien waarop kan worden teruggevallen. Resultaat hiervan is dat nu al enkele seizoenen lang, spelers die uitstekende scoutingsrapporten konden voorleggen, aanvankelijk wel hun verwachte niveau een tijdje halen, maar nadien in de anonimiteit verdwijnen. Rentmeister, Lacroix, Vanbelle, Jacobs, Ceesay, Traoré, enz., het is toch de goedkoop om de schuld voor hun onregelmatig presteren onder de noemer “lastige jongens” te blijven verdoezelen. Voor trainer David Penneman moet het geen leuke periode zijn, want hij moet blijven roeien met de beschikbare riemen. Gelukkig zijn het riemen die potentie hebben en die bewezen hebben zich te kunnen overtreffen. Hoe anders valt te verklaren dat ploegen uit de top van de rangschikking zoals Eupen, Oostende en United, recentelijk punten kwamen morsen op de Freethiel. Er is dus nog hoop en Lierse is bij deze gewaarschuwd, maar er zal keihard gewerkt moeten worden om te vermijden wat bij aanvang van het seizoen geen mens voor waarheid zou aangenomen hebben, nl. moeten spelen voor het ontlopen van eindrondevoetbal met als inzet het behoud, laat staan rechtstreekse degradatie. Toch blijf ik ervan overtuigd dat 20 punten halen van de 33 die er nog te verdienen zijn, voldoende moet zijn, maar realistisch is het uiteraard niet. Ik ga dus op zoek naar de strohalm om mij aan vast te klampen en voel me hierbij gesteund door de wetenschap dat er in het verleden meer mirakels op de Freethiel zijn gebeurd. En mirakels zijn in dit geval overwinningen, want die kunnen wonderen doen. Vergeten dus die ontgoocheling van de Bosuil en plaats maken voor een overdosis optimisme tegen vrijdag.
Patrick Van Wesemael.