NABESCHOUWING
BRUSSELS – BEVEREN.
Joker helpt, maar levert helaas geen 6 punten op.
Snelders prikt, Lemmens tikt.
Er zijn wel wat mogelijkheden om een aansprekende ondertitel te verzinnen bij de nabeschouwing van Brussels-Beveren, maar ik beperk mij tot het citeren van de 2 spelers die een belangrijk aandeel hadden in de 0-1 winst zaterdag bij Brussels. Uiteraard is deze kostbare overwinning het werk van de hele ploeg die collectief een sterke prestatie neerzette, maar het goaltje van Kristof Snelders zou wel eens goudwaard kunnen zijn, evenals de secure tussenkomsten op cruciale momenten van keeper Lemmens. Dat moet deugd doen voor Erwin, want als er iemand beseft dat hij tot nu toe nog onvoldoende zijn ervaring in de schaal heeft kunnen werpen, is het onze doelman zelf.
Kampioen worden doe je niet zonder op het gepaste moment een goedkeurende knipoog te krijgen van dame fortuna en deze voetbalwijsheid is ongetwijfeld ook van toepassing voor wie in de kelder van de rangschikking goede zaken wil doen. Onze ongunstige positie in het klassement enkel en alleen toeschrijven aan pech, zou botsen met de waarheid, maar anderzijds kunnen we er evenmin omheen dat de geluksfactor dit seizoen slechts sporadisch geelblauw kleurde. Trouwens, geluk moet je afdwingen en aangezien we ontegensprekelijk een dosis meeval hebben gehad, ga ik er dus van uit dat die werd afgedwongen.
Toen ik zaterdagavond aan mijn radio zat gekluisterd die was afgestemd op de RTBF, werd ik beter geïnformeerd over de zaak-Guillou en de huidige verblijfplaatsen van Yaya touré, Eboué, Boka, Gervinho enz. Nu zal de wedstrijd, vooral in de eerste helft, niet zoveel om het lijf hebben gehad waardoor er voldoende gelegenheid was voor de betreffende journalist om naast de kwestie te praten, maar toegegeven, het deed nog eens deugd te horen met hoeveel ontzag, zelfs aan de andere kant van de taalgrens, over dat ploegske uit het Waasland werd gesproken. Hoe ik die eerste helft zou kunnen samenvatten : om het met de woorden van ons superlid Geert De Vreese te zeggen “we waren de minst slechte ploeg”.
Of het iets te maken heeft met het aanstellen van Chris Andries als nieuwe hoofdtrainer weet ik niet, maar toen ik via de laptop de evolutie in Brussels op de voet volgde en dit in combinatie met de verslaggeving op de radio, overviel mij een gevoel van “die Andries gaat het toch al niet meteen doen hé”. Het leek immers de kroniek van een aangekondigde overwinning van Beveren te worden : de thuisploeg die enkele serieuze kansen om zeep hielp, Lemmens die secuur stond te keepen, Snelders die van een halve kans een heel doelpunt maakt en Chris Andries die onder de rust zijn bij de tegenstander zo gevreesde konijnenpoot uit de sporttas opdiept. Op zo’n moment voelt een mens dat er sensatie in de lucht hangt en dat de dominerende ploeg het voorspelbare deksel op de neus zal krijgen. Altijd pijnlijk voor de benadeelde, maar helaas weten we in Beveren perfect te omschrijven hoe het aanvoelt zo’n klap te incasseren. Enkel de spelleider weigerde mee te werken, want die liet naar mijn goesting véél te lang overspelen. Het Andries-effect wankelde op zijn grondvesten, maar bleef als bij wonder overeind. De tweede en o zo belangrijke driepunter buitenshuis was in de pocket. Deze overwinning biedt KSKB niet de minste zekerheid over de toekomst, noch enige ademruimte, maar ze is wel goed voor de verlenging van het ticket dat recht geeft om te blijven meestrijden voor het behoud. De schoonheidsprijs is thans ondergeschikt aan de efficiëntie. Tegen Luik zaterdag zetten we wederom alles op alles om voor een zes op zes te gaan en als dat lukt doen we weer helemaal mee. Dat voetbalwereldje toch ! De ene keer zo verwenselijk, een andere keer de veroorzaker van een nieuwe adrenalineopstoot.
Patrick Van Wesemael.