Uitgerekend vrijdagavond toen onze supportersclub met de jaarlijkse bbq afscheid nam van het seizoen 2009-2010, nam een dorpsgenoot met ongekende nationale en internationale weerklank uit de mediawereld, afscheid van het aardse bestaan. Uiteraard heb ik het hier over sportjournalist Jan Wauters die op amper een kilometer vogelvlucht bij mij vandaan woonde. Als Klein-Brabantse supportersclub van KSK Beveren, past het om de man die de voetbal- en wielersport op een onnavolgbare wijze wist te becommentariëren, hulde te brengen voor zijn immer gesmaakte en ontelbare bijdragen waarmee hij de luisteraars aan de radio wist te kluisteren. Ik ben er van overtuigd dat de komende dagen alle media ons zullen overladen met lofbetuigingen voor de schitterende man die Jan was en ik heb niet de pretentie hieraan nog wat extra’s te kunnen toevoegen, maar met enige fierheid wil ik jullie toch laten meedelen in één van de mooiste complimenten die ik van Jan in ontvangst mocht nemen.
In het seizoen 78-79 won KSK Beveren de Beker van België door in de finale op een bloedhete zondagnamiddag met 2-0 van Charleroi te winnen. Alsof ik een voorgevoel had dat dit er zat aan te komen, had ik na elke ronde dat we verder mochten bekeren, een verslag ingesproken op de good old bandopnemer (jullie weten wel, zo met die grote spoelen) en ook telkens voorzien van een kort interviewtje met de man die ofwel had gescoord of een prima prestatie had geleverd. Een week na het winnen van de bewuste finale, zakte de voltallige spelerskern naar het supportersfeest in Bornem af en verzorger Theo Bauwens had zelfs een ongelooflijke verrassing in petto door op een gegeven moment de “enige echte beker” uit de wagen te halen en aan de supporters te presenteren. Waren dat nog eens tijden ! Van de aanwezigheid van de spelers maakte ik natuurlijk dankbaar gebruik om nog wat bijkomende interviews te maken en met kunst- en vliegwerk en vooral beperkte middelen, achteraf thuis te bewerken tot een reportage die alshetware vanaf de 32ste finales tot de finale op de Heizel, alles te bieden had. Van radioverslagen tot zelfgemaakte interviews, van bindingsteksten tot opgenomen interviews op radio1. Na enkele weken was dit werkstuk van bijna 45 minuten klaar, maar wat doe je er dan mee en wat is zoiets waard. Ik had het uiteindelijk voor mijzelf gemaakt als herinnering aan een fantastisch seizoen, maar anderzijds wil je die onvergetelijke momenten ook graag delen met mensen die dezelfde gevoelens van euforie deelden.
Toen ik alweer enkele weken later Jan in Hingene eens tegen het lijf liep, liet het onderwerp van gesprek zich raden natuurlijk. Eerst over die geweldige bekeroverwinning van Beveren waar ook Jan als verslaggever ontzettend van genoten had en daarna vertelde ik hem over mijn zelfgemaakte montage over het bekeravontuur van toen nog SK Beveren. Jan luisterde vol bewondering naar mijn verhaal en beloofde zelfs bij mij thuis te komen luisteren. Ik kon nauwelijks geloven dat een grootheid als Jan Wauters naar wie ik opgeteld dagen en weken had zitten luisteren op mijn klein draagbaar radiotoestelletje, deze belofte zou nakomen. Maar Jan was een man van zijn woord en nadat hij mij telefonisch had gecontacteerd, vond hij in zijn overvolle agenda toch een plaatsje voor mij op een zaterdagochtend.
In de ouderlijke woning aan de Koningin Astridlaan in Hingene en met moeder en vader als aandachtige luisteraars erbij, liet ik mijn reportage horen. Ik was al in de wolken dat Jan een uurtje tijd voor mij wou uittrekken, maar rekening houdende met de grote vakmanschap van Jan, vreesde ik een beetje voor zijn verdict. Tot mijn grote verrassing echter was Jan enthousiast en liet hij zich de volgende uitspraak ontvallen die ik UITERAARD nooit zal vergeten : “Patrick, het is zo goed dat de weinige foutjes die er in zitten, opvallen. Ik zal je in contact brengen met een geluidstechnicus van de BRT die in Sint-Niklaas woont (Dacht dat de naam Johan De Handschutter was) zodat hij je wat meer kan vertellen over het knippen en plakken van geluidsbanden”. Blijkbaar waren het de overgangen vanhet ene naar het andere fragment die voor verbetering vatbaar waren. Ik heb die geluidstechnicus nooit gecontacteerd en ben blijven nagenieten bij de voldoening over de waardering van Jan voor mijn werkstuk. Ook dit was Jan Wauters dus. Een woordvirtuoos, streng voor zichzelf en voor anderen, een klasbak van het zuiverste gehalte in zijn vak en dat heeft de VRT geen windeieren opgeleverd, want talloze sportjournalisten kregen hun opleiding bij de sportredactie van de VRT waar Jan Wauters het voor het zeggen had, om dan nadien hun weg te vervolgen naar de televisie en de commerciële zenders. Als ik thans Peter Vandenbempt op de radio hoor, moet ik dikwijls aan Jan terugdenken. Hij is qua woord en beleving de perfecte opvolger voor mijn dorpsgenoot. Als je deze mensen beluistert tijdens een voetbalwedstrijd, heb je het gevoel dat de match in kwestie bijwonen, geen beter wedstrijdbeeld zou opleveren.
Maar Jan was vaak streng en niet altijd genietbaar voor zijn medewerkers die zich tegen mij wel eens lieten ontvallen dat het soms moeilijk samenwerken met hem was vanwege zijn overdreven punctueel zijn wat af en toe tot spanningen leidde. Toch was Jan buiten de gebouwen van de VRT meestal de aanspreekbare man in de straat of bij de bakker, bekommerd om wat er om zich heen gebeurde.
Persoonlijkheden zoals Jan Wauters hebben een onvoorstelbaar grote invloed en moesten meermaals met de kritiek afrekenen dat zij supporter zijn van de ene of andere club. Jan werd in het verleden vaak gelinkt met RWDM, Anderlecht enz., maar dat had gewoon alles te maken met het feit dat hij als hoofdredacteur van de VRT-Sportredactie Radio, wekelijks de leider moest volgen en dat waren op een zeker moment nu eenmaal de Brusselse clubs. Toch heb ik hem vaak met enorme bewondering verslag horen doen van de Beverse matchen en was de weg naar de Freethiel hem allesbehalve vreemd. In de beginperiode van de successen van SK Beveren, waren rechtstreekse radioflitsen aanvankelijk niet toegelaten en later pas vanaf de tweede helft. Ik heb geweten dat Jan geregeld een thuiswedstrijd van Beveren bijwoonde zonder dat hij verslag diende uit te brengen. De manier warop hij de balvirtuositeit van bv. Heinz Schönberger beschreef, zelf ook genoot van de rushes op de flanken van Bert Cluytens en Jean Janssens en de schitterende parades van Jean-Marie Pfaff in de hemel prees, ware om van te smullen. Bedankt Jan voor zoveel kippenvelmomenten. Na vrijdag weten we dat die voor Uzelf en voor KSK Beveren om uiteenlopende redenen, nooit meer zulle terugkomen. En wat die montage betreft, vroeg of laat ga ik nog eens diep in mijn archieven moeten duiken om hopelijk de bewuste geluidsband terug te vinden en te digitaliseren, maar ik vrees dat hij, samen met enkele voorhistorische bandopnemers, bij de verhuis/grote schoonmaak op het containerpark is beland.
AFSCHEID VAN EEN GROOT DORPSGENOOT.