Het is best mogelijk dat WB zondag met een pak slaag terugkeert na zijn bezoek aan het Albertparkstadion, maar waarom zouden we niet gaan voor de driepunter die zowel in Aalst, Lommel, Dender als Tienen in de maak was. Enkel de uitwedstrijd in Wezet, was te zwak om met de beste wil van de wereld, een punt of meer te verantwoorden.
Alhoewel het voetbaltechnische ons de voorbije weken stevig in de steek heeft gelaten, ben ik persoonlijk nog altijd de mening toegedaan dat dit precies de wijze is waarop de huidige spelersgroep, straks in staat moet worden geacht op een vlottere manier punten te pakken dan de laatste weken. Dirk Geeraerd liet zich al eens ontvallen dat de kracht van zijn spelersgroep vorig seizoen hoofdzakelijk schuilde in de mentale en fysieke weerbaarheid, terwijl het voetballend vermogen van de huidige A-kern, hoger moet worden ingeschat. Op de wedstrijden in Woluwe en Aalst en thuis tegen Charleroi plus nog wat losse momenten, is daarvan tot nu toe te weinig gebleken. Toch moet de potentie aanwezig zijn om beter te mogen verhopen. Kielo-Lezi is voorlopig slechts een schim in vergelijking met de attractieve speler die hij, weliswaar ook vorig seizoen, te veel met momenten, was. En wie de balbehandelingen van Seoudi in het begin van het seizoen mocht bewonderen en merkt hoe lastig Mickaël het nu al weken na mekaar heeft, zal mijn hoop begrijpen op merkelijke progressie van het spelniveau van WB als bij o.a. genoemde jongens de juiste vorm er weer aankomt. Of zou over een paar weken iemand als Kristof Snelders voor het gezochte bindmiddel kunnen zorgen ?
En wat Jean-Paul betreft, ik heb hier wel eens aangeklaagd dat ik het onbegrijpelijk vond dat hij de ene week aan de aftrap verscheen en de volgende speeldag niet eens bij de 15 zat, maar blijkbaar hebben Kielo-Lezi en Sarki, buitengewoon veel hinder van het winteruur (in voetbaltaal wordt dat soms discipline genoemd).
Maar laten we nu het serieuzere werk aansnijden. Oostende-WB is meer dan de nr 3 tegen nr 4. Beide ploegen kunnen zich geen puntenverlies veroorloven ten opzichte van leider Eupen en komeet Charleroi. Of dit voor de supporters een garantie is op een lekkere pot voetbal, is een andere kwestie. Oostende is één van de ploegen die niet tot de Belgacom-verkorenen behoort en ga er maar van uit dat die voor hun teleurstellende vaststelling, een motiverend effect zal hebben. Maar deze heisa even terzijde gelaten : KVO speelt een schitterend seizoen en reken maar dat zij die opwaartse spiraal, graag nog een tijdje willen continueren. Fred Vanderbiest die halverwege vorig seizoen Thierry Pister opvolgde in het Albertparkstadion, mocht o.a. met Jamaique Vandamme en de op de Freethiel niet onbekende Mahamadou Dissa, enkele hoekstenen aanschaffen en met de reeds beschikbare overige bouwmaterialen, lijkt de basis gelegd voor een meer dan deftige constructie. Waarschijnlijk is in die constructie ook de hand van Pister nog te herkennen, want herinneren jullie zich nog vorig seizoen de topper op een met 7000 toeschouwers gevulde Freethiel. De kustploeg speelde WB toen van de mat, maar na 90 minuten stond er een 1-1 op de bordjes. Vorig weekend kreeg KVO met Sportkring een andere Wase ploeg over de vloer, maar of de 4-1 even vlot tot stand is gekomen als de zware cijfers laten veronderstellen, durf ik betwijfelen gezien de 2-1 tussenstand op een zeker moment. Met Sam De Munter heeft KVO nog een tweede ex-SKB-speler (tevens schoonbroer van Kristof Lardenoit) in zijn rangen, maar ook aan de kust kan Sam het vele goede dat hem in het verleden werd toegedicht, voorlopig niet waarmaken. Als De Munter een Bjorn Vlemincx-scenario in gedachten heeft, is het de hoogste tijd daar dringend werk van te maken, want hij zit thans aan amper 91 speelminuten voor KVO.
En dat bij Waasland-Beveren spelers, trainer en supporters nog niet altijd op dezelfde golflengte zitten, bleek zondag na het laatste fluitsignaal van de uiterst moeizaam gewonnen wedstrijd tegen Roeselare. De spelers en hun trainer voerden een knap stukje vreugde-uitbarsting op, terwijl ik bij de supporters eerder een gevoel van gelatenheid bespeurde over het uitblijven van de al dan niet terecht verhoopte beterschap. Ik had het gevoel dat de 2-1 overwinning iets had goed gemaakt, maar zeker niet alle frustraties ontmaskerd.
Zondag in Oostende doen we een nieuwe poging om, hopelijk een gunstig resultaat uit de brand te slepen en aansluiting met de top te verzekeren en ik blijf geloven in een ploeg die, liever zondag dan de week daarna zondag, aan het voetballen raakt.
Tot slot deze bedenking : tegen Lommel, Dender en Tienen, werd telkens een voorsprong
Uit handen gegeven. Tegen Roeselare werd ditmaal een achterstand omgebogen in winst en da’s weer eens iets anders.
EN WAAROM ZOU WINNEN IN OOSTENDE GEEN OPTIE ?