Voetbaldier en zijn ouders dankbaar dat zij voor België kozen.
In dit magazine maken we kennis met Denis Beliaev die op 14 januari 20 jaar jong werd.
Denis woont met zijn ouders in Deurne, maar zoals de familienaam laat vermoeden, is het gezin Beliaev afkomstig uit Rusland. Toen Denis (schrijft met één “n”, maar men spreekt het uit alsof er een dubbele “n” zou staan) een zestal jaar was, ruilde hij met zijn ouders het arme en troosteloze bestaan in het Oostblok voor het rijkere Westen en zo streek de familie Beliaev neer in Borgerhout. Voor de keuze van zijn ouders om hun kinderen een betere toekomst te geven in het meer begoede Westen, zal Denis zijn vader Efgeny en moeder Larissa eeuwig dankbaar blijven. Het is de vurige wens van de Wase pocketspits die dankbaarheid ten opzichte van zijn ouders voor hun initiatief tot economische migratie, uit te drukken in het
hier uitbouwen van een gelukkig leven en Efgeny en Larissa daarin te laten delen.
Denis, 1.71 meter klein en 65 kilo licht, is een snelle en vinnige aanvaller wiens kopspel nog een stuk beter kan (rekening houdende met de beperkingen van zijn gestalte uiteraard) en als nr 9 of 11 door de trainer kan worden uitgespeeld. Zelf is hij bezeten door het voetbal, maar noch zijn vader, noch zijn 13-jarige broer Roman, hebben ooit voetbal in clubverband gespeeld. Alhoewel Denis een prima mondje Nederlands praat en nog weinig zijn afkomst verraadt, is hij mede door zijn begrijpelijke aanpassing, vanuit voetbaloogpunt een laatbloeier. Hij sloot pas op zijn elfde levensjaar aan bij de toenmalige Antwerpse eersteprovincialer Tubantia Borgerhout. Beliaev doorliep er de opeenvolgende jeugdreeksen en met succes, want op zijn zestiende veroverde hij de eerste selecties in het fanion van Tubantia. Zijn prestaties vonden zelfs weerklank tot in het Waasland zodat Sporting Lokeren kwam aankloppen. Van de U17 tot de U19 voetbalde Denis op Daknam, maar hij kreeg onvoldoende kansen waardoor een echte doorbraak er niet inzat. Positief ingesteld als Beliaev is, noemt hij gevraagd naar zijn mooiste herinnering aan het voetbal tot nu toe, uitgerekend die mindere ervaring bij Lokeren. “De interesse van Lokeren was een toffe ervaring, maar de stap van provinciale naar eerste klasse was ontzettend groot. Een harde tijd ook, want ik stond er alleen voor en moest na schooltijd onmiddellijk met de trein naar de trainingen in Lokeren vertrekken omdat beide ouders werkten en mijn vader pas laat op de club kon zijn. Het was zwaar, want ik had geen vrienden in Lokeren en voelde mij alleen, maar ik heb mij die keuze nooit beklaagd omdat ik sterker uit die moeilijke periode ben gekomen”, klinkt zijn oprecht en aangrijpend betoog.
Er volgde een tweede passage bij het inmiddels naar tweede provinciale gedegradeerde Tubantia waar Denis wederom in de hoofdmacht belandde, maar het voetbalbeest Beliaev wou zich verder vervolmaken in zijn geliefkoosde sport waardoor hij op de voetbalschool van het KA Beveren terecht kwam. Eerst in het TSO, maar omdat de resultaten beter konden, volgt hij sinds dit jaar BSO. Omdat hijzelf en zijn ouders er op staan dat Denis een diploma in handen krijgt, is hij super gemotiveerd zijn studies (nog 2,5 jaar) in het KA af te maken.
En wie KA Beveren zegt, komt automatisch bij lesgever David Penneman terecht. De huidige t2 van WB (momenteel voltijds in dienst van de club en dus tijdelijk geen lesgever aan het KA), zag het wel zitten in Beliaev waardoor de deal met Waasland-Beveren snel rond was. Een luxe noemt Denis die beslissing indachtig zijn Lokerse ervaring, want na schooltijd het hoekje om en de trainingsvelden van de Freethiel lachen hem toe. Vanzelfsprekend is het de ambitie van Denis op termijn het hoogste niveau in het voetbal na te streven, maar hij zal niet ontgoocheld zijn indien zijn toekomst één of meerdere stapjes lager ligt. In het dagdagelijks leven spreekt een zelfstandige activiteit hem bijzonder aan. Het uitbaten van bv. een winkel (liefst een sportzaak), is een betrachting.
Toegegeven, de stap om Denis te interviewen voor ons clubmagazine heb ik wat aarzelend gezet. Het besloten imago dat mensen uit het vroegere Oostblok toegemeten krijgen, was aanvankelijk een zo zou achteraf blijken, onnodig gevreesde hindernis.
Mijn zorgvuldig gekozen woordkeuze over waarvan ik dacht dat het gevoelige onderwerpen konden zijn, werd door Denis vroegtijdig onderbroken met de aanmaning : “doe maar, laat maar komen”. Het ijs meteen gebroken en dus maar gevraagd naar hetgeen Denis het meest is opgevallen toen hij in België als zesjarige snotter arriveerde.
“Rijkdom, geweldige wegeninfrastructuur en goed afgesproken regels. Een schril contrast met mijn gewezen thuisland waar macht, corruptie en maffia hoogtij vieren. Nagenoeg al onze familie woont nog steeds in Rusland en we proberen ongeveer tweejaarlijks in de zomer op visite te gaan. Maar uiteraard zijn er ook de bijna dagelijkse contacten via internet, Skype enz. Daarenboven spenderen mijn ouders dagelijks heel wat tijd om via satelliettelevisie op de voet te volgen wat er in het land van herkomst leeft”.
Crystiano Ronaldo is de uitgesproken favoriete voetballer van Denis. “Ik bewonder die man zijn fantastische traptechniek. Misschien heb ik iets minder sympathie voor Messi omdat hij simpelweg TE goed is”. Refaelov van Club Brugge vind ik één van de betere spelers in de Belgische competitie. Er zijn in België maar weinig Russische voetballers aan de slag, maar met Georgy Zhukov van Beerschot heeft Denis al enkele gesprekken gehad. Waar Russische onderdanen mekaar het vaakst ontmoeten is bv. de Russisch Orthodoxe kerk in Borgerhout waar Denis en zijn familie trachten wekelijks op zondag een dienst bij te wonen en natuurlijk Russische winkels zoals in Merksem waar moeder Larissa werkt.
Denis Beliaev is haast 24 op 24 uur bezig met voetbal, gaande van de trainingen en wedstrijden met Waasland-Beveren, over een partijtje zaalvoetbal met de vrienden, tot play-station of kijken naar voetbal op Sporting Telenet. En hebben wij soms de mond vol over zoveel dingen die beter kunnen in ons luxelandje, misschien moeten we maar eens heel even blijven stilstaan bij deze eenvoudige woorden van iemand die kan vergelijken : “Ik ben hier zeer gelukkig en het is hier prima leven. We hebben ons goed aangepast en voelen ons aanvaard. Mijn ouders vertellen steeds minder over de moeilijke tijd in Rusland en dat is voor mij een positief signaal.” Deugddoende woorden om deze nieuwjaarsmaand mee af te sluiten.
We wensen Denis, zijn ouders en broer Roman het allerbeste toe en dat hij mag blijven genieten van de vele kleine dingen die wij soms iets te gemakkelijk over het hoofd zien of als vanzelfsprekend beschouwen.