Ik zag de wedstrijd van zaterdagavond een beetje als de eerste ernstige test voor Bob Peeters als trainer van Waasland-Beveren, want beginnen met uitwedstrijden in Waregem en Gent voor een ploeg die zelfs thuis nog maar 1 keer kon winnen, het
was min of meer een vergiftigd geschenk waar hij natuurlijk zelf voor gekozen had. Bob is in die voor mij eerste serieuze test zeker niet gebuisd, maar de beoordeling ligt ergens tussen voldoening en lichte onderscheiding. Er was maar één ploeg die aanspraak kon maken op de 3 punten en WB hield de killers van Anderlecht nagenoeg 90 minuten in zijn greep en dat is al bij al niet kwaad, dus daarvoor lichte onderscheiding. De voldoening slaat op het feit dat OOK Bob in een thuiswedstrijd die per se drie punten moest opleveren, niet echt met 2 spitsen durfde spelen en net zoals zijn voorganger een overdreven zin voor organisatie aan de dag legt. Organisatie mag/moet een prioriteit zijn, maar niet in die mate dat een zware hypotheek wordt gelegd op andere compartimenten waardoor een Oumarou bv. bij hoekschoppen achterin zijn deel van het werk komt opknappen en daardoor vooraan frisheid ontbeert om scherper in de zestien te duiken. Bob had daarom beter Demjan na rust laten staan en hem het gezelschap gegeven van Oumarou en op het middenveld de creativiteit van Maman de voorkeur gegeven op het eentonige en weinig effeciënte spel van Henkens.
De beide doelmannen hadden in de eerste helft best in de kleedkamer kunnen blijven, want het vertoon was bijzonder pover. Veel goeie wil, maar te krampachtig spel van de thuisploeg en Charleroi liet de thuisploeg met plezier rustig combineren tot in de buurt van de vijandige zestien, maar daar stokte alles, maar dan ook echt alles. Niet onbelangrijk en door sommigen ofwel niet gezien of te snel vergeten : WB had op het kwartier recht op een zuivere strafschop (handspel van Satli) en laat het spektakelgehalte in het eerste bedrijf van een bedenkelijk niveau zijn geweest, het scheidsrechterlijke kwartet wordt geacht een andere wedstrijd te spelen.
De tweede helft ging WB toch iets nadrukkelijker op zoek naar een voorsprong en Bob Peeters kon zijn jongens zeker geen gebrek aan inzet verwijten, maar het gebeurde allemaal veel te stroef. Diezelfde Colemonts had vroeg in de tweede helft Ederson met een tweede gele kaart na een te enthousiaste omarming onder de douche moeten sturen, maar WB werd voor de tweede keer onheus behandeld en het waren niet de minste beslissingen die onbestrraft bleven. In het slotkwartier van de wedstrijd dreigde Charleroi kopje onder te gaan, maar Oumarou tot tweemaal toe faalde onbegrijpelijk voor iemand met de kwaliteiten die hem worden toegemeten. De nul werd ditmaal wel gehouden, maar voor de vierde opeenvolgende keer slaagde Waasland-Beveren er niet in de bal in het net bij de tegenpartij te deponeren en het logische gevolg is dat men dan ook niet kan winnen, tenzij met een owngoal natuurlijk.
Waasland-Beveren had zaterdag de overwinning verdiend en Tom Soetaers zou zeggen : "de spelers hebben voor hun trainer gespeeld, met veel inzet", maar dat blijkt voorlopig onvoldoende voor Bobs eerste en Beverens tweede zege. Ik blijf bij mijn mening dat deze spelersgroep voldoende mogelijkheden heeft om enkele plaatsen hoger te staan, maar het komt er op een of andere manier niet uit, het klopt niet, het staat niet goed. De puzzelstukjes voor een mooie puzzel zijn wel aanwezig, maar tot nu toe passen ondanks veel schuiven en meten de stukjes niet in mekaar.
WB KAN GEEN AFSTAND NEMEN VAN EEN ZWAK CHARLEROI.