Toen nog voor het verstrijken van het half uur de tussenstand voor Kortrijkse normen ongekend hoog was opgelopen (3-0 voor een ploeg die tot dan pas 11 goals had gemaakt in 16 wedstrijden), moest ik terugdenken aan de persbabbbel van Stijn Vreven na de wedstrijd tegen Westerlo. Hij vroeg zich toen luidop af waarom zijn team niet op dezelfde intense manier was begonnen als het de partij was beëindigd. Toen leverde het slotoffensief nog bijna een 3-2 overwinning op, maar dat gevoel hebben de moedige supporters die gisteren het hondenweer hebben getrotseerd om naar het Guldensporenstadion af te zakken, nooit gehad. W-B gaf van bij de aftrap niet thuis, had aan enkele waarschuwingen niet genoeg om lessen te trekken waardoor het niemand verwonderde dat binnen het kwartier de match gespeeld was na goals van Marusic en Papazoglu. In de 26ste minuut voltrok Stijn De Smet tegen zijn voormalige werkgever definitief het vonnis zodat Kortrijk vanaf dat moment rustig achterover kon gaan leunen en wellicht de meest gemakkelijke tweede helft van het seizoen beleefde. Dat Gano in de 42ste minuut met zijn zevende van het seizoen kon tegen prikken was niet meer dan een eerredder, want gezien de defensieve kwaliteiten van de thuisploeg (het incasseerde gisteren pas zijn twaalfde tegendoelpunt) leefde er tijdens de rust maar weinig hoop bij de supporters dat er nog een wonder zou geschieden na rust.
Die tweede helft werd, haast voorspelbaar, een maat voor niets. Kortrijk vond het best dat Waasland-Beveren de bal had en de creativiteit ontbrak om de bij momenten dubbele gordel van de de thuisploeg te ontwrichten. Aan goede wil geen gebrek bij de mannen van Vreven, maar het verliep allemaal te voorspelbaar waardoor reëel gevaar in de zone van de waarheid een zeldzaamheid was. Een wedstrijd dus om snel te vergeten met als bedenking toch dat W-B een viertal gele kaarten pakte en dat is bijkomend zuur.
TE LAAT WAKKER GESCHOTEN.