Komende zaterdag staat speeldag 10 al op het programma. Het gaat weer snel vooruit, punten bijeensprokkelen helaas alweer iets minder vlot maar ach, dat zijn we wel al gewoon ondertussen. Toch is het op zijn minst significant te noemen hoe we er jaar na jaar in slagen niet verder te komen dan die plaatsen in de onderste regionen van het klassement. Zijn daar nu echt redenen voor, of hebben we gewoon pech?
Jaargang acht van ons avontuur in de Belgische hoogste klasse van het voetbal. Als je om toch positief te zijn dan kijkt naar al onze concurrenten leggen we wel het beste rapport voor qua continuïteit. Acht opeenvolgende jaren voetbal in 1A is gewoon niet slecht te noemen.
8 jaar eerste klasse, 8 jaar hetzelfde scenario
Het is echter niet allemaal rozengeur en maneschijn geweest de afgelopen jaren. Er zijn trainers vertrokken en telkens weer gekomen. Zoals Peter Vandenbempt het onlangs mooi beschreef: de Freethiel wordt een waar trainerskerkhof maar het tragische is, dat het altijd heeft gewerkt. En daar heeft hij simpelweg een uiterst sterk punt. Dat dit telkens lukt is tragisch te noemen. We komen maar niet verder dan die 12e/13e plaats.
Transfers
En dat is zo elk jaar. Waar ligt het dan aan? Eerst en vooral: transfers die worden gedaan. Elk seizoen opnieuw heb je aan het begin het gevoel dat het net te weinig is, dat er te traag gehandeld wordt en dat we kwalitatief tekort schieten om mee te doen voor een plek in de top tien. Ik begrijp wat onze positie is, dat er een klein budget beschikbaar is, dat we moeten afwachten en ga zo maar door. Maar toch he, we moeten ook elk jaar naar hetzelfde verhaal kijken en luisteren.
Infrastructuur
Misschien niet direct een aanleiding tot weinig punten en een slechte ranking in het klassement. Maar we gaan niet ontkennen dat die ene, ondertussen walgelijke, leegstaande tribune geen blijk toont van veel professionaliteit of ambitie. Zoals onze nieuwste aanwinst Yuki Kobayashi nog zei in een interview: "Als ik op de Freethiel speel voelt het een beetje leeg aan. Een stadion omringd door tribunes met daarin, bélangrijk, supporters ontwikkelt ook vertrouwen in de hoofden van de spelers. En met vertrouwen stijg je boven jezelf uit en pak je automatisch (meer) punten."
Conditie
En tot slot hebben er sinds dit jaar nog een reden bij. Onze conditieonele achterstand was in het begin van het seizoen nauwelijks te geloven. Hadden die jongens wel getraind of werd er daar enkel gekaart zo leek het wel. Dat heb je natuurlijk met spelers die pas aankomen als de competitie al enkele weken bezig is én vooral als die mannen geen club of matchritme hadden. Tshibola en Kobayashi zijn daar de beste voorbeelden van. De ene al langer dan een maand aanwezig op de Freethiel, de andere gaat weldra zijn eerste maandjubileum tegemoet. En allebei moeten ze nog een eerste keer een volledige wedstrijd uitspelen. Echt normaal is dat niet als je als club verkondigd dat zij de missing links zijn voor het team en je kan ze niet aan 100% opstellen.
Ook niet allemaal slecht
Ik had laatst een interview met de voorzitter van de supportersfederatie, Davy Van Dorselaer. Hij had een prachtige oneliner over ons teerbeminde Beveren. "We moeten trotser zijn op wat we hebben, waar we staan en wie we zijn." En eigenlijk heeft hij gewoon gelijk. We zitten wel al 8 jaar ononderbroken in eerste klassen te sjotten. Elk jaar tegen degradatie strijden heeft ook zo zijn charme. Je wint misschien weinig maar geniet wel des te langer van elke overwinning. En inderdaad, dat heeft zo ook zijn voordelen. We need to be more positive, we need to be more like Davy!
DE KLEPPE VAN SEPPE.