Eerder deze week aangekondigd en vandaag is het zover !!! We krijgen er een nieuwe rubriek bij : "memorabele wedstrijden Waasland-Beveren" is de naam en Seppe Meul de auteur. Neen, geen concurrent van vriend Geert De Vreese, maar een schitterende aanvulling op Geerts prachtige reeks memorabele wedstrijden KSK Beveren.
De reeks van Geert is nog lang niet ten einde, maar wel een mooi compliment voor hem dat Seppe met zijn voorbeeld aan de slag is gegaan om een aantal memorabele wedstrijden van W-B nog eens onder de loep te nemen en het moet gezegd, hij begint met een pareltje die de meesten van ons toen aanwezig niet vlug zullen vergeten. Bedankt Seppe voor je leuk initiatief en voor de lezers zou ik zeggen : "genieten maar" !
De situatie is als volgt. Eindronde seizoen 2010-2011, in ons eerste bestaansjaar van Waasland-Beveren schoppen we het meteen tot in de eindfase voor een ticketje richting eerste klasse. Speeldag 5 kon de dag naar promotie betekenen voor de bezoekende ploeg. Bij gelijkspel of winst lag alles nog open.
WB start met haar sterkste ploeg en is gebrand om te winnen. Echter na één enkele minuut spat die droom al uit elkaar. Perbet opent de score na een twijfelachtige (maar correcte) hoekschop. 0-1. Onze Leeuwen waren volledig uit hun lood geslagen, Bergen bleef druk zetten op de thuisploeg die met knikkende knieeën elke kans tot scoren probeerde te ontdoen. Na een paar kleine sprankels hoop door goed spel en effectieve kansen was het vertrouwen nog niet onder het vriespunt gezakt aan het einde van de tweede helft om alsnog die drie punten te pakken. Al had die zonnige lentedag daar misschien ook iets mee te maken.
We kwamen als échte Leeuwen uit de kleedkamer, grepen onze prooi bij de keel en konden snel de bordjes in evenwichtig brengen na een echt spitsendoelpunt van de kleinste man op het veld, en u kent hem allemaal: Kristof Snelders. 1-1. Wat je dan zou denken is dat we erop en erover gingen. Het tegendeel werd helaas waarheid. Jarju kreeg teveel tijd en ruimte om zijn schot nauwkeurig te plaatsen en schoot met een knappe krul voorbij 'Cleppie'. 1-2. We konden herbeginnen en hadden eigenlijk niet zo héél veel tijd meer.
En dat deden we ook, kansen stapelden zich op en de druk werd verhoogd met de minuut. Minuut 89. Jan Masureel staat aan de zijlijn op zo'n 30 meter van het doel om één van zijn verre inworpen te gaan gooien. Clepkens is mee, Jantje loopt aan, gooit de bal met een prachtige boog richting de kleine backlijn en jawel hoor, Michaël Clepkens zet er zijn achterhoofd tegen en geeft zo die andere doelman, Berthelin het nakijken. Het is zowaar 2-2. Nog 1 minuut en wat extra tijd te gaan. Zou het? Zou het echt nog kunnen?
Het geloof was er, de spanning was nooit eerder zo groot op de Freethiel Onze Leeuwen werden langs alle kanten aangemoedigd. Wij zouden kost wat kost die drie punten halen. En niemand ging die nog van ons afpakken.
Het zijn de absolute slotseconden. Een hoge bal geraakt niet weg aan de rand van de zestien en stuit op de arm van een verdediger van Mons. Vrije trap oordeelt scheidsrechter Gumienny. Van Damme en Bourabia zetten zich achter de bal. Iedereen weet het, het is nu of nooit.
Rachid Bourabia nam zijn aanloop, zette zijn schoen tegen de bal, die raakte een verdediger in de muur waardoor die helemaal van richting veranderde, Berthelin stond aan de grond genageld en kon niet anders dan toekijken hoe de bal in de rechterbovenhoek binnen vloog. HET IS 3-2, HET IS ECHT 3-2.
En vanaf dan heb ik enkel nog dingen meegemaakt die ik later nauwelijks nog zou meemaken op de Freethiel. Iedereen nam iedereen vast, bekend, onbekend dat speelde allemaal geen rol meer. De euforie was zelden zo groot dan toen maar we hadden het gewoon geflikt. In de 88e minuut stond het nog gewoon 1-2 en konden we onze promotiedroom opbergen, snapje Bergen…
4 minuten later staat het 3-2.
En soms als ik eraan terugdenk, kan ik dat nog steeds niet geloven.
