(Vorige week raakte de bijdrage van Seppe door een misverstand niet op onze website. Jullie kunnen deze vanaf nu toch terugvinden op datum van 27 augustus)
Stefan Milosevic: vaak belangrijk, vaak ook niet.
Gisteren namen we afscheid van Stefan Milosevic. Voor mij persoonlijk is dat dubbel. Ik zweef tussen "een goede zaak voor hem" en "we zullen hem toch nog missen". Maar goed, we zijn hem kwijt, of toch minstens voor één jaar. Dat hij kwaliteiten heeft, staat buiten kijf. En toch was het te vaak te weinig.
Stefan Milosevic streek neer op de Freethiel op 15 januari 2019. Als nobele onbekende moest hij onder de vleugels van Adnan Custovic mee de redding verzekeren. In dat seizoen vond Waasland-Beveren maar wat moeilijk het doel, scoren was quasi onmogelijk en dat moest Milosevic op zien te lossen. Op 2 februari zagen we hem voor het eerst aan het werk. Zij het voor 4 minuten, thuis tegen Racing Genk. Twee weken later, in de pandoering getekend en veroorzaakt door KV Kortrijk opende hij zijn rekening in Beverse loondienst. Zijn doelpunt zorgde voor de, op dat moment, 2-4. Toen het doelpunt van de hoop, maar eindigen deden we met een troosteloze 2-6.
Een maand later, op de laatste speeldag in Sclessin leerden we de echte Milosevic kennen. Een goaltjesdief, iemand met een neus voor doelpunten en altijd aanspeelbaar in de zestien. Met een zuivere hattrick verbaasde hij vriend en vijand. Die wedstrijd verloor Waasland-Beveren (onbegrijpelijk) nog met 4-3, maar zijn persoonlijke stempel was nu écht gedrukt.
In datzelfde seizoen schitterde hij nog in de Play-Offs. Hij scoorde 3 keer en gaf ook nog 1 assist. Quasi elke supporter was ervan overtuigd dat we eindelijk iemand hadden gevonden die in de voetsporen van spelers als Emond, Gano en Thelin kon treden. Eén seizoen later werd het pijnlijk duidelijk dat dat niet het geval was. Tot december vaker niet dan wel in de selectie. Weinig minuten, geen doelpunten en dan zwijg ik nog over zijn gebrek aan vertrouwen. Het ging van kwaad naar erger, en het geloof was compleet zoek. Tot eind december. Tegen alle verwachtingen in draaide het plots wel bij Beveren, en dan vooral bij Stefan Milosevic. In 3 wedstrijden scoorde hij 3 keer, zijn doelpunten lagen aan de basis van een knappe, en broodnodige 9/9. Maar wederom, zijn persoonlijke successen waren van korte duur. Hij en de ploeg vervielen opnieuw in haar slechte gewoontes. Hij zakte weg en viel ook weer meer en meer uit de basis.
En zo was het iedere keer opnieuw in anderhalf jaar tijd. Een poos belangrijk en goed, dan weer zonder vertrouwen en volledig op de achtergrond. Hoewel ik geloof in zijn kunnen moet ik toegeven dat zijn kwaliteiten onvoldoende bleken om het te halen op het hoogste niveau. Of toch zeker nu. Ik hoop dat hij in Letland zijn vertrouwen en geloof in eigen kunnen terug weet te vinden. Ik hoop dat hij zijn neus voor doelpunten die hij onderweg was verloren opnieuw bovenhaalt. En ik hoop dat hij sterker en succesvoller kan terugkeren naar het altijd gezellige Beveren. Veel succes en tot snel, Stefan!
DE KLEPPE VAN SEPPE.