Het is 22u36. Scheidsrechter Lawrence Visser beslist dat het genoeg is geweest en stuurt de Waasland-Beveren-supporter teleurgesteld naar huis. 2-4 werd het tegen den Anderlecht, dat klinkt misschien nog niet zo slecht, maar wie in het stadion was, weet dat het veel erger was dan het er op papier uitziet. Scoren konden we enkel omdat de mannen van Kompany dat toelieten, kansen creëren net hetzelfde. Als paars-wit tot aan ons doel geraakte was het prijs, of ze hadden het zelf ergens onderweg nog verknoeit. We zijn slechts 6 speeldagen ver, en toch stak die teleurstelling ondertussen al 5 keer de kop op. Ook ik verliet zaterdagavond met de moed tot in mijn schoenen gezakt het stadion. Het was slecht, opnieuw. Op de eerste speeldag werden we verblind door een knappe prestatie op het veld van KV Kortrijk. In alle eerlijkheid moeten we toegeven dat de Kerels 90 minuten lang nergens waren en wij mooi geprofiteerd hebben van het geklungel achterin. De 5 wedstrijden die daarop volgden verloren we, de ene al wat pijnlijker dan de andere. Thuis tegen Standard was het nog nipt, tegen Essevee deed het al wat meer pijn, om nog maar te zwijgen van de pandoeringen die we kregen van Club Brugge en RSC Anderlecht. Akkoord, tegen die laatste 2 moet je de punten niet gaan halen, maar als je zelfs thuis tegen een gehavend OH Leuven geen puntje kan pakken begin ik me toch zorgen te maken.
Terug naar zaterdagavond. Jij zit net zoals ik allicht ook in een WhatsApp-groep, een Messenger-groep of nog old school op café, met vrienden. Vrienden die ook van het spelletje houden maar daarom nog geen supporter zijn van Waasland-Beveren. Sinds het intrede van W-B in eerste klasse word ik wekelijks uitgelachen om het simpele feit dat ik supporter ben van die club spelend op de Freethiel. Tot 2 jaar geleden heb ik die vrienden altijd met de nodige ironie van antwoord gediend. Als ze zeiden "0-4 verloren, het was weeral goed daar in Beveren", antwoordde ik dan meestal iets in de aard van "ja toch? Vorige week was het 5-1, we doen toch al beter?". Want dat is wat je als supporter doet, hoeveel men ook lacht, sakkert, of scheldt met of over jouw club, je verdedigt ze, hoe hard men ook gelijk heeft. Maar sinds het aanstellen van Yannick Ferrera, en de bijhorende start van de ondergang, kan ik het niet meer opbrengen ironisch te zijn over de onkunde van de club van mijn hart. Het zit mij niet tot hier, maar nog veel verder.
Ben ik daarom geen supporter meer? Absoluut wel, en dat zal ik ook altijd zijn. Ben ik daarom geen echte aanhanger meer van het geel-blauwe legioen? Tuurlijk wel, en nog steeds ben ik daar trots op. Maar naïef ben ik niet meer. Op supportersfora lees ik vaak "nu ze deze speler hebben binnengehaald geloof ik er weer in". En ik was een aantal jaar geleden ook nog zo. Nu denk ik "kom, wees toch niet zo goedgelovig. Het is een zoveelste miskoop die ondanks zijn talent niet voor mirakels zal zorgen". Ergens is het jammer dat ik nu zo ben en denk. Al geef je mij gelijk, toch?
Het komt natuurlijk ook niet uit het niks. Toen we in 2012 de overstap maakten naar het hoogste niveau was iedereen opgetogen. Elke supporter van geel-blauw kon z'n geluk niet op. Eindelijk terug naar den Anderlecht gaan zien, eindelijk weer die derby tegen de buren uit Lokeren, eindelijk weer topvoetbal op de Freethiel. Terugkerende nostalgie, het zal altijd werken. In dat eerste seizoen deden we op die eerste twee maanden na ook bijlange zo slecht nog niet. Met 30 punten eindigden we op de 13e plaats. Oké we verloren in Daknam, en we hadden de slechtste aanval van de competitie. Maar in het Jules Ottenstadion gingen we wel die Buffalo's met hun voetjes op de grond zetten, we behaalden een knappe 12 op 18 en we zorgden hoogstpersoonlijk voor de degradatie van den Beirschot. Een aantal lichtpuntjes in een verder zorgeloos seizoen. Ook in de seizoenen die daarop volgden, hebben we af en toe gestunt. We wisten ons telkens relatief snel te verzekeren van het behoud, al was er hier en daar een mirakel nodig. En, we beleefden die derby's ook keer op keer ten volle, winnen of verliezen.
In het seizoen 2017-2018 beleefden we glorieuze tijden. Onder Philippe Clement werden we terug dat Beveren van weleer. 'Iedereen is bang van Eskabeeeee' klonk sinds lang geloofwaardiger dan ooit. Op de Freethiel moesten Standard, Eupen, Antwerp, Kortrijk, en Moeskroen allemaal het onderspit delven. Op bezoek bij Genk, Oostende, Charleroi, Zulte Waregem, en Lokeren gingen we dan weer stunten. Zij het af en toe maar met een puntje, we brachten tenminste mooi voetbal. Zowel in eigen stadion als op bezoek bij een ander zag ik taferelen die geleden waren van de tijd dat Kristof Snelders nog de pannen van het dak speelde voor ons Beveren. Volle tribunes, bakken vol sfeer, en mooi voetbal dat punten opleverde. Op dat moment had ik jarenlang gewacht, het was voor dat half jaar dat ik seizoenen lang belediging en hoongelach heb geïncasseerd. Want toen was het aan ons om te lachen. Toen was het aan ons spottend en vol zelfvertrouwen naar de tegenstander te kijken. En of ze bang waren van 'Eskabee'.
Maar dat is alweer een tijdje geleden. Ook zaterdagavond hoorde ik het weer. "Dat is nu al het derde seizoen op rij dat wij gene voetbal niemeer zien", zei een teleurgestelde supporter. En daar moet ik hem in bijtreden. Daar moeten wij hem allemaal in bijtreden. Aan wat ligt dat? Wie zijn schuld is dat? En hoe lang duurt het nog alvorens daar verandering in zal komen? Op die eerste en tweede vraag moet ik u het antwoord schuldig blijven. Te veel redenen, en te veel mensen om op te noemen. Zowel trainers als bestuursleden, maar ook het beleid en het merendeel van de spelers. Begrijp mij niet verkeerd, al deze mensen deden en doen ongetwijfeld hun best. Wel verwijt ik velen ervan niet te beseffen dat een voetbalclub een bedrijf is, en dat daarom ook zo geleid en behandeld dient te worden. En dan kom ik terug bij de visie 'Jong en Belgisch', wat ooit klonk als muziek in de oren, loopt nu de spuigaten uit. Een mooie visie, met veel kans op rendabiliteit en succes op de mat. Op dat gebied moet ik mijn meerdere erkennen en toegeven dat ze in dat opzicht wel aan goed management doen. Of dat was toch aanvankelijk de bedoeling.
We overlopen even. Via welke spelers heeft de club het meeste geld verdiend? Nana Opoku Ampomah, Aleksandar Boljevic, Ryota Morioka, Zinho Gano, Ibrahima Seck en Maximiliano Caufriez op een gedeelde 5e plaats. 2 Belgen in een lijst van 6. 1 op 3 dus. Voor een club die inzet op jonge Belgen om ze 2, maximum 3 seizoenen later met veel winst door te verkopen is dat een magere score. Pech, of het bewijs dat er al jarenlang sprake is van miscasting als het gaat om jonge en Belgische talenten? De lijst van mislukte transfers die beantwoordden aan de visie van de club ga ik u besparen. Die is pijnlijk, en te lang om zelfs nog maar aan te beginnen. En natuurlijk was er hier en daar pech mee gemoeid, we hebben logischerwijs sommige huurspelers moeten laten gaan wegens financieel onhaalbaar. En natuurlijk hadden ook jullie, leden van het bestuur, meer verwacht van een aantal aankopen. Die zaken begrijp ik, &eacuyeén voor één. Maar 6 succesverhalen, en dan ben ik nog mild in wie ik een succesverhaal noem, op een lijst van 30, dan kan je niet meer spreken van pech. Dan spreken we over onkunde, een gebrek aan zelfrespect en respect naar uw eigen supporter toe door te blijven vasthouden aan die oh zo mooie leuze.
Op die derde en laatste vraag wil ik alsnog hoopvol antwoorden. Nu de overname een feit is, wil ik niet anders dan zeggen dat er snel beterschap zal komen. Geloof ik dat? Misschien niet helemaal, maar mijn hart is en blijft geel-blauw en dan doe je op z'n minst alsof. Met deze financiële injectie komen er vanzelfsprekend meer middelen overgevlogen richting de Klapperstraat. Een deel daarvan zagen we al omgezet in enkele gerichte transfers. Met de komst van Bertone, Sitti en Sinani hebben we een nieuwe stap in de goede richting gezet naar een kwalitatieve kern. Met nog een aantal broodnodige transfers in het vooruitzicht zijn we goed op weg om er alsnog een zorgeloos seizoen van te maken. En wie zorgeloos seizoen zegt, weet dat er in een niet zo verre toekomst hopelijk weer plaats zal zijn voor ironie.
DE KLEPPE VAN SEPPE.