Zoals mijn collega Patrick Van Wesemael al aangaf zit de transferperiode erop. De kern ziet er ten opzichte van het vorige seizoen alweer volledig door elkaar geschud uit. Maar zoals we allemaal weten, was dat dan ook dringend nodig om een rol van betekenis te kunnen spelen in het huidige voetbalseizoen. Nu is de vraag, is dat ook het geval?
Aan de vooravond van de openingsmatch op het veld van KV Kortrijk was ik net als velen van jullie eerder sceptisch over de reeds aangetrokken spelers. Met Jordan Faucher (tot op heden nog geen minuut gespeeld), Jenthe Mertens, Dries Wuytens, Alessandro Albanese, Brendan Schoonbaert, Joe Efford en Tom Reyners werd er ingekocht in de gekende stijl van de club. Jong en (voornamelijk) Belgisch. Het geloof in beterschap na een zoveelste dramatische seizoen was opnieuw helemaal gekelderd. En plots, helemaal uit het niets werd er toch gewonnen tegen de Kerels. Een ontbolsterde Daan Heymans zette W-B op weg naar een knappe 1-3 overwinning. De 'wij tegen de rest'-factor speelde daarin zeker een rol. En toch ontstond er stelselmatig meer en meer geloof in deze jonge groep met een al even jonge trainer. Zou het toch kunnen lukken met bijna uitsluitend jong en Belgisch talent? Je zou haast gaan denken van wel want ook thuis tegen Standard speelde Waasland-Beveren een zeer verdienstelijke partij. W-B verloor weliswaar, maar het had er ook volledig anders uit kunnen zien. Hoe dan ook, na 2 wedstrijden was het al positiviteit dat de klok sloeg op de Freethiel.
Mààr, 5 nederlagen en een financiële overname later stond de moed even snel terug tot in onze schoenen als dat ze er eigenhandig uitgekropen was. Het draaide niet, we scoorden wel maar kregen er ook te veel binnen, individuele fouten speelden ons parten en op tactisch vlak stonden we nergens. De alarmbel werd terecht geluid. En toen ging het opnieuw snel. Daar was eerst de terugkeer van Nordin Jackers, daarna arriveerden Leonardo Bertone, Serge Leuko, Michael Frey, Georges Mandjeck, Danel Sinani, Melvin Sitti en tot slot Miguel Vieira. Bijna stuk voor stuk mannen met ervaring, met een uitstekende mentaliteit en een zekerheid op succes. En dat zag je ook. In de thuiswedstrijd tegen RSC Anderlecht kon Leandro Bertone mij reeds bekoren, ook al verzoop hij mee met de rest van de ploeg, hij was lang de enige die ik een reddingsboei had willen geven.
En dan was er dé ommekeer. Thuis tegen Racing Genk. De ploeg van Jess Thorup was vooraf de absolute topfavoriet. In een wedstrijd tussen twee geslagen honden zonder vertrouwen ging de voorkeur toch nog altijd naar de mannen uit Limburg. Maar daar was ze dan, de wederopstanding van mijn Beveren. De eerste 45 minuten waren om duimen en vingers bij af te likken. Met Michael Frey, Georges Mandjeck en Danel Sinani stonden er 3 absolute nieuwkomers in de basis en toch was het alsof zij al weken samen speelden. Met vlotte aanvallen, knappe acties en goed uitgespeelde counters verraste Waasland-Beveren vriend en vijand. Echter waren we nu in een ander bedje ziek dan voordien. Scoren lukte maar niet. Erger nog, we kwamen 0-1 achter en plots schoot er nog nauwelijks iets over van alle goede aanvallende creativiteit uit de eerste helft. Tot Vukotic in de 96e minuut de gelijkmaker voorbij Vandevoordt ramde. Het moet gezegd, zoiets was ons een week eerder niet gelukt. Met de pech die W-B toch ook al meerdere malen heeft gehad zou er eerder een 0-2 dan een 1-1 op het bord zijn verschenen. Maar niet met dit Beveren. De gemiddelde fan heeft er weer zin in gekregen.
Na twee emotionele open brieven geschreven door mezelf is er meer nodig dan een dik verdiend punt tegen Racing Genk om mij weer volledig mee op de rails te krijgen. Maar er is alvast wel iets veranderd. Ik ga vanaf nu geen enkele wedstrijd meer tegemoet waar ik Waasland-Beveren geen enkele kans geef. Want dat die er altijd zal zijn, hebben ze tegen Racing Genk bewezen. Ondanks dat het maar een punt is, hebben we toch heel wat lichtpunten gezien. Met Georges Mandjeck hebben we zowaar een nog stevigere en balvastere versie van Victorien Angban. Daarnaast staat met Bertone ook nog iemand waar je de bal altijd aan kwijt kunt. Doe daar de meer dan solide partij van Sinani bij en je bent vertrokken. Met de aanvulling van Heymans in de rol van schaduwspits heb je een zeer degelijk middenveld. Met Sinani heb je er een extra troef op de flanken bij, en met Frey hebben we er een echte vechter in de rangen bij die niet opgeeft voor het laatste fluitsignaal. Wat een beest, hij scoorde dan wel niet, en hij zal er ook geen 15 maken dit seizoen, mijn vertrouwen heeft hij alvast gewonnen. Met de komst van Vieira zie ik het achterin ook opnieuw zitten. Hij in combinatie met Vukotic, daar zit iets in. Jackers maakte een zwakke indruk op mij in de wedstrijd tegen zijn ex-club maar stelselmatig zal hij zijn vertrouwen ook weer terugvinden en dan is ons broodje daar ook gebakken. Met Khammas en Vukcevic hebben we op de linksachter geen outstanding keuzes, maar wel twee solide opties. Wiegel heeft daarentegen op rechts zichzelf herontdekt, en zal daarmee Mertens nog wel een tijdje uit de ploeg houden. En met diezelfde Mertens heb je met het oog op de toekomst een schitterende vervanger, want die kan een potje voetballen.
Kortom, mijn vertrouwen is nog niet helemaal hersteld, maar zoals gezegd: ik zie het weer zitten. Nu is het zaak om keer op keer te bevestigen, en vooral punten te pakken.
DE KLEPPE VAN SEPPE.