De Jupiler Pro League draait op volle toeren. De meeste eersteklassers zitten inmiddels aan twaalf gespeelde wedstrijden. Afgezien van enkele clubs die kampten met een acute COVID-uitbraak. Zij staan op elf of zelfs tien gespeelde wedstrijden. De opstartfase zijn we dus voorbij. Teams zijn gevormd en ingespeeld, de conditie staat overal op punt, de basiself staat vrijwel definitief op het blad maar Waasland-Beveren holt alweer achter de feiten aan. Alvorens ik een stevige bocht richting negativiteit neem, moet ik wel even stellen: er zijn verzachtende omstandigheden. De affaire met de Pro League, moesten we nu wel of niet degraderen. De verzwakte spelerskern en iets recenter, de passage van Miss Corona.
Wel is de Beveren-supporter ver genoeg gevorderd om langs verschillende wegen kritiek te spuien over de spelers, de trainers en het beleid. Wat wil je ook, met vijf punten uit tien wedstrijden. Het is onvoldoende. En dat is niet de eerste keer.
Dat de spelers kop van jut zijn van al die kritiek, dat hoeft niemand te verbazen. Echter is de spreekwoordelijke zondebok de laatste weken meermaals komen aankloppen bij trainer Nicky Hayen. De wanprestatie tegen RSCA kon hem nog vergeven worden. Ook de vernedering die AA Gent W-B toediende is nog enigszins verklaarbaar. Maar de -op kindse wijze een overwinning weggeven- op het veld van Beerschot, en de manier van voetballen in de Oostkantons dan weer een pak minder. Tot twee keer toe gaven we een driepunter zomaar uit handen. Tot twee keer toe konden er drie belangrijke punten gepakt worden die Waasland-Beveren nu op een solide veertiende plek hadden gezet. Daarin slagen deden de Leeuwen echter niet. Kinderlijk slecht, dom en paniekerig, bang en zonder enige oplossingsgerichtheid gaf W-B twee overwinningen weg. Niemand die begreep hoe dat kon, en toch slaagden ze er moeiteloos in.
Even zeggen dat ik lang dacht dit soort artikel niet te moeten schrijven. Ik had, en heb, nog steeds vertrouwen in Nicky Hayen. Hij spreekt vaak wijsheid en heeft volgens mij nog altijd een visie die hij weliswaar niet volledig doorgedrukt krijgt door de kwaliteitsinjectie die te lang op zich liet wachten binnen de spelerskern. Maar ik wijk af.
Dat je iets verdedigender gaat spelen bij een voorsprong, kan nog op enig begrip rekenen. Doch is het onverstaanbaar dat je bij een 0-2 en zelfs bij een 0-1 niet meer in staat bent, of wil zijn, om een deftige aanval op te zetten. Na het doelpunt van Heymans op het Kiel leek de zege binnen voor velen. Ook voor de spelers klaarblijkelijk. Geen pass meer naar voor, geen opbouwend voetbal meer. Enkel ballen in het wilde weg de tribunes injagen en verdedigen, verdedigen, en nog eens verdedigen. Tegen Beerschot, de ploeg met de meeste doelpunten, verlies je die strijd. Ooit plooi je, en dat hebben ze gedaan. In Eupen was het dan weer anders. Daar slaagden ze er zelfs niet meer in om na de 0-1 de doelman het vuur nog aan de schenen te leggen. Je speelt twintig minuten goed, en daarna denk je op je lauweren te kunnen rusten. Terwijl de sterkte van Waasland-Beveren, misschien ook wel de enige sterkte overigens, doelpunten maken is. In elke wedstrijd wist W-B reeds te scoren. Gebruik dat, verdomme! Verdedigend laat je vroeg of laat steken vallen. Maak dan dat je één of twee doelpunten mag tegen krijgen omdat je er zelf meer hebt gemaakt. Zo spelen de troepen van Beerschot ook, en kijk waar het hen brengt. Een gedeelde derde plaats en een mede-topschutter.
Geen kat die het begrijpt, maar genoeg hanen die er naar kraaien. Het mag zo niet verder. Het kan zo niet verder. Maar de vraag is, aan wie ligt het? Is het Hayen die die tactische beslissingen tijdens de wedstrijd maakt om als een gek achteruit te kruipen? Of zijn het de spelers die zelf beslissen plots geen pass meer te kunnen geven? De vraag van één miljoen blijkbaar. Want uit interviews achteraf kan ik het niet opmaken. Hayen gaf na de 1-1 tegen Eupen aan het jammer te vinden van die gelijkmaker maar blij te zijn met dat puntje. Dries Wuytens sprak over teleurstelling maar was blij met de inzet van de ploeg. En Bertone was nog het meeste voeling met de realiteit van die drie. Tot hij zei, en ik citeer: "We konden deze wedstrijd gewonnen hebben, want we hebben ook wel redelijk veel kansen gehad." Ik kan in een bad vol verzuring gevallen zijn, maar die vele kansen zijn mij toch ontgaan. Soit, niemand die beseft dat Eupen de ideale prooi was voor deze Leeuwen. Niemand die toonde die wedstrijd echt te willen winnen. En niemand die zich achteraf schuldig voelt over die verloren punten.
De vraag van één miljoen blijft dus onbeantwoord. En hoewel Nicky Hayen ondertussen zijn grip verliest op de supporters, die hij in het begin van het seizoen nog charmeerde met zijn uitspraken en eerste wedstrijden, is die onbeantwoorde miljoenenvraag momenteel het grootste probleem.
DE KLEPPE VAN SEPPE.