Het is wederom een moeilijk seizoen voor Waasland-Beveren. Niet enkel voor spelers, trainers en bestuur, meer nog voor de Beverse aanhang. Zij zien de ploeg van hun hart voor het zoveelste jaar onderaan het klassement bengelen. En dat, deze keer althans, in een knotsgek seizoen. Voetballen in tijden van corona. Het had er, laat ons dat niet vergeten, ook al verschillende malen anders uit kunnen zien.
Waasland-Beveren staat bekend om het 'net niet'-voetbal. Net niet gescoord, net niet dat cruciale doelpunt gemaakt om de wedstrijd te beslissen, net niet die voorsprong vastgehouden, en ga zo maar door. En die gedachten zijn frustrerend. Enerzijds omdat het pijnlijk is om te zien hoe jouw favoriete ploeg een voorsprong, die het nota bene in de slotminuten had afgedwongen, alsnog weggeeft. Je kan je de vraag stellen of dat ook was gebeurd als er wél supporters in het stadion welkom waren. Als de Freethiel wel kolkte, en de 12e man met haar geroep en getier de overwinning wel over de streep kon trekken.
Het is, vooral de afgelopen weken maar net zo goed in het begin van het seizoen, te vaak gebeurd. Neem nu de wedstrijd op het Kiel, begin dit seizoen. Je komt, tegen de gang van het spel en al vrij snel, 0-2 voor. Met twee doelpunten op verplaatsing moet je altijd in staat zijn een overwinning of op z'n minst een gelijkspel uit de brand te slepen. Maar de thuisploeg kon wel rekenen op (door corona beperkte) aanhang en wonnen uiteindelijk toch nog met 3-2. Was dat ook gebeurd als onze Leeuwen door een uitverkocht, want laat ons eerlijk zijn dat was het zeker geweest, uitvak? Ik twijfel. Dit seizoen toont aan hoe belangrijk de 12e man is, zeker voor een club in de kelder van het klassement.
Of de wedstrijd bij die andere Antwerpse club. Je komt twee keer terug van een achterstand. Met supporters, keer je dan ook met lege handen huiswaarts? Hetzelfde geldt voor de wedstrijd thuis tegen KV Mechelen. Je komt terug van een 0-2 achterstand. De optimist in mij is er zeker van dat je die wedstrijd, met supporters na het scoren van de 2-2, zelfs nog wint. Maar het doelpunt valt aan de andere kant. En dat is dit seizoen al veel te vaak gebeurd.
Natuurlijk is dit muggengezift, en zijn dit overrijpe vijgen na Pasen. En hetzelfde geldt langs de andere kant van de medaille. Hadden we gewonnen op Mambourg, Achter de Kazerne als zij konden rekenen op hun twaalfde man. Misschien ook wel. Maar er zit wel een vorm van waarheid in, en het zijn zeker geen loze uitspraken. Maar daarmee zullen we het dit seizoen niet redden. Met nog vijf wedstrijden te gaan zullen we toch nog minstens 2, liefst zelfs 3 wedstrijd moeten winnen om het behoud, met of zonder Play-downs, te verzekeren.
De bal ligt helaas niet meer volledig in ons eigen kamp. Het is ondertussen zo ver gekomen dat we grotendeels afhankelijk zijn geworden van de resultaten van onze concurrenten. Ook al winnen we zelf 'voldoende' wedstrijden. Ik kijk, zij het deels met een bang hart, uit naar komende weken. Natuurlijk wil ik dat mijn favoriete ploeg op het allerhoogste niveau blijft meestrijden. En toch geloof ik ergens dat het geen kwaad zou kunnen om herop te gaan bouwen in 1B volgend seizoen. Maar dat is weer een andere discussie. Met volle moed naar die laatste vijf wedstrijden. Het kan nog, en daar moeten we ons aan vasthouden!
DE KLEPPE VAN SEPPE.