Het mocht niet zijn voor Waasland-Beveren in de cruciale inhaalwedstrijd tegen Sint-Truiden. Een 2-4 nederlaag werd hun deel terwijl die nederlaag ook net zo goed een overwinning had kunnen zijn. Maar telkens opnieuw schiet W-B zich op een bepalend moment in de voet. En dat is een aantal jaren geleden ook eens gebeurd, met een dramatische einde tot gevolg.
Malinwa tekent in 2018 haar eigen doodvonnis
Het seizoen 2017-2018 werd er één om snel te vergeten voor 'De Kakkers' uit Mechelen. Een seizoen eerder ontglipte Play-Off I nog nipt uit hun handen, een jaar later degradeerden ze onomkeerbaar naar 1B na een knotsgek jaar. Verschillende keren verloor KV Mechelen punten net wanneer dat niet mocht. Telkens als het onder druk kwam te staan, of het de concurrentie zelf een hak kon zetten, liet het het na om even op adem te kunnen komen. Denk maar aan de gemiste penalty van Mats Rits tegen Sporting Charleroi op het moment dat het 1-1 staat en KV 2 punten voorsprong heeft op rode lantaarn KAS Eupen. Op dezelfde speeldag winnen de Panda's hun cruciaal duel tegen wijlen Sporting Lokeren wel, en geven zo de laatste plek door aan KV Mechelen. En op die plaats zouden ze blijven staan ondanks de bij ons allen nog bekende thuisoverwinning tegen ons Waasland-Beveren.
En nu, 3 jaar later zit uitgerekend de tegenstander van de op dat moment laatste wedstrijd van KV Mechelen op het hoogste niveau, in hetzelfde schuitje. Keer op keer slagen we er op miraculeuze wijze in onze eigen 'ruiten' in te gooien door stomme individuele fouten op momenten waarop er in principe geen vuiltje aan de lucht is. Neem nu het tweeluik tegen Beerschot. Twee keer krijgen we van de Ratten de overwinning in cadeauverpakking aangereikt, we scheuren het inpakpapier wel, maar laten het cadeau twee keer liggen. Op het Kiel geven we een 0-2 voorsprong tegen een op dat moment wervelend Beerschot uit handen, en thuis maken we diezelfde Ratten, in die wedstrijd een schim van hun normale kunnen, niet simpel af bij een 1-0 voorsprong maar wringen we meerdere kansen de nek om. En dan zwijg ik nog over de thuiswedstrijd tegen Sporting Charleroi. De match waarin we in het absolute slot op voorsprong komen dankzij Aleksandar Vukotic, maar door kinderlijk verdedigen nog op een 1-1 botsen en zo 2 dure punten aan onze neus voorbij zien gaan. Maar net zo goed zijn er de 2 wedstrijden tegen Cercle Brugge waarin we tot 2 keer toe niet thuisgeven en stevig teleurstellen. Of de uitwedstrijden tegen Moeskroen en STVV waarin we ons vel voor 1 keer in extremis toch wisten te redden.
Maar het absolute orgelpunt werd dinsdagavond werkelijkheid. Diezelfde Vukotic die ons tegen Charleroi nog bijna de 3 punten schonk, heeft ons misschien dinsdag met zijn rode kaart hoogstpersoonlijk de dieperik ingetrokken. Alles liep volgens plan. Een vroege voorsprong, W-B controleerde de wedstrijd, gaf geen enkele kans weg, en was zelf nog de gevaarlijkste ploeg van de twee. Tot die rode kaart van onze grote Serviër. We verloren de controle, kregen snel de gelijkmaker rond de oren en vanaf dat moment wist iedere geel-blauw supporter hoe laat het was. Uiteindelijk verloren we met 2-4 en met nog 2 wedstrijden te gaan wordt het weer net iets moeilijker om ons nog naar die 17e plek te brengen. Ook al wordt de pinker richting hetzelfde sukkeltje straatje als dat van KV Mechelen in 2018 alvast stevig ingedrukt, we zijn die weg nog niet in ingereden. We vechten, als Leeuwen, tot de laatste snik. Samen.
DE KLEPPE VAN SEPPE.