Een
ezel stoot zich geen drie (?) keer aan dezelfde steen?
De
cruciale wedstrijden tegen STVV en KV Kortrijk werden na een verrassende zege tegen KV Oostende, niet gewonnen. Na de nederlaag van Moeskroen thuis tegen The Great Old hebben we nog een waterkans op barragewedstrijden tegen Seraing. Maar volgend weekend krijgt
Waasland-Beveren wel écht een allerlaatste kans om het seizoen te redden.
De
uitkomst van zondagavond voorspellen, dat is onmogelijk. Dat valt zelfs niet te proberen. W-B moet winnen op het veld van OH Leuven, een ploeg die best wel iets goed te maken heeft voor zichzelf na de nederlaag, zeg maar blamage, tegen Cercle Brugge. Dat terwijl
Moeskroen geen punt(en) mag pakken op het veld van Club Brugge. Gelukkig heeft ook de huidige kampioen iets goed te maken, alleen al ten opzichte van haar supporters, maar net zo goed voor zichzelf het verlies in het Lotto Park. Dat voordeel heeft Waasland-Beveren
dan toch al. Maar daarom zijn we er nog lang niet. Nog een voordeel nodig? De geschiedenis speelt in ons voordeel.
Op
het seizoen onder leiding van Philippe Clement, en deels Sven Vermant, na wist W-B de dans altijd nipt te ontspringen. De afgelopen week verschenen daarover al voldoende artikelen online. Het ene al genuanceerder dan het andere. Om nog maar te zwijgen over
de absolute schaamteloosheid waarmee sommige uitspraken zomaar online konden en mochten verschijnen. Maar soit, dat Waasland-Beveren niet de meest geliefde club op het hoogste niveau is, weet u uiteraard al langer dan vandaag. De oorzaken daarvan, ook die
kent u, en het gemak waarmee die gebeurtenissen tegen W-B worden gebruikt storen mij dan ook hoe langer hoe meer. Echter is dat voer voor een ander artikel.
Ik
had het over de manier waarop wij als club de laatste jaren het seizoenseinde telkens opnieuw hebben beleefd. Spontaan beginnen verschillende films af te spelen in mijn hoofd. Bijvoorbeeld het seizoen met Guido Brepoels als coach waarin we dankzij een iconische
remonte van KV Mechelen op het veld van Cercle Brugge in 1A blijven. Of het seizoen met als coach 'living legend' Bob Peeters die Waasland-Beveren dankzij een geweldige reeks in eerste klasse houdt.
Met
die ingesteldheid wurm ik mij richting zondag. De zenuwslopende weken die ik achter de rug heb, probeer ik voor een laatste keer te vergeten. Ironisch genoeg trek ik mij op aan het feit dat scoren het probleem niet zal worden. De nul proberen houden is dan
weer een ander verhaal. Maar het kan, dat hebben we al bewezen. En de honger moet ook ontzettend groot zijn. Al is het maar om elke analist in voetbalminnend België lik op stuk te geven. 'No one likes us, we don't care', dat moet de mentaliteit zijn om die
wedstrijd aan te vatten. Ik verplicht mezelf er nog in te geloven. Nog &eacuyeén keer met al het positivisme dat ik in mij heb richting het komend voetbalweekend.
Tot
volgende week, waarin Waasland-Beveren zich (hopelijk) heeft verzekerd van barragewedstrijden tegen Seraing.
C'mon
Beveren!
DE KLEPPE VAN SEPPE.