Zondag 18 april vanuit het oogpunt van de supporter:
Houdini of niet, stress overstijgt alles
Supporters van geel-blauw hebben er bewogen weken opzitten. Van de mentale opkikker door de overwinning op het veld van KV Oostende tot de teleurstelling na verliespartijen in levensbelangrijke duels tegen Sint-Truiden en KV Kortrijk. Alles zou aankomen op die laatste speeldag. Alsof het lot ermee gemoeid was. Alweer.
Uitspraken op voorhand daar deed ik, in de aanloop naar de wedstrijd van de (aller)laatste hoop op 'Den Dreef' tegen OH Leuven, niet aan. De ondertussen bekende 'degradatiestress' maakte dat onmogelijk. Alles lag nog open. Maar uiteindelijk waren er slechts twee scenario's om uit te kiezen. De rechtstreekse degradatie, of barragewedstrijden om een plek in 1A. Slechts twee opties, en toch lukte het mij niet een voorspelling te doen. Ik zocht hulp en advies op supportersfora van de club. Vond ik antwoorden? Absoluut, maar niet de antwoorden die ik zocht. De eeuwige pessimisten onder onze supporters zagen ons lot al verbonden aan 1B. De andere kant, de supporters die de hoop werkelijk nooit opgeven, trokken de champagneflessen al open om de eerste stap richting het behoud te vieren. En ik? Ik wist het niet. Zelfs niet als ik glorieus terugdacht aan de voorgaande 'Houdiniaanse' ontsnappingen aan degradatie(s). Eén ding was zeker. Zondag 18 april, omstreeks 19u45 zou het verdicht vallen.
Op die dag wist ik tot een minuut voor de wedstrijd niet waar gekropen. Gaan sporten? Daar had ik op dat moment de energie niet voor. Een boek lezen? Te weinig afleiding. Uitkomst? Zinloos voorbeschouwende krantenartikels en columns lezen om enerzijds steun te vinden, en tegelijkertijd redenen zoeken om meer in een goede dan een slechte afloop te kunnen geloven. Ik vond geen van beiden en wist dat het nog een lange dag zou worden. Enige troost? Op sociale media zag ik dat velen zich in een gelijkaardige situatie bevonden. En daar haalde ik gek genoeg wel steun en energie uit. Erop of eronder, alles of niets. Werd het alles, dan zouden er bescheiden vreugdetaferelen plaatsvinden. Werd het niks, dan zou het met opgeheven hoofd zijn, met de volledige steun en begrip voor een club in (her)opbouw.
Tijdens de wedstrijd passeerden wederom alle scenario's de revue. Stress, vreugde, angst, paniek, en jolijt. En wat ben ik blij om de emotie die ik na 95 minuten te zwemmen in angstzweet mocht beleven. Dankzij een felbevochten 1-2 overwinning en het verlies van de rechtstreeks concurrent Excelsior Moeskroen heeft Waasland-Beveren het lot opnieuw in eigen handen voor een verlengd verblijf op het hoogste niveau. Het forum was zelden zo enthousiast, de neuzen stond zelden meer in dezelfde richting onder de supporters. Het geloof is wedergekeerd, maar nu is het nog een laatste keer dit seizoen aan de club. Met pijn in het hart zullen wij als supporters deze twee aankomende wedstrijden van achter ons tv-scherm moeten volgen. Het doel is duidelijk. De fans van geel-blauw geven waar ze recht op hebben.
DE KLEPPE VAN SEPPE.