* Niet de degradatie, maar de manier waarop was pijnlijk.
Vooraleer hierover verder te gaan, toch even melding maken van een artikel in een Vlaamse krant die meldt dat Seraing nog niet zeker is van promotie en eventueel een degradatie of schorsing wacht. Alles heeft te maken met het verwisselen van coronatesten van spelers van Seraing en dit in aanloop naar de topper ergens in februari tegen Lommel. De zaak zou vandaag voorkomen en de club heeft dit voorval ook nooit ontkend, maar zegt dat het om een persoonlijk initiatief gaat van de inmiddels op non-actief gestelde teammanager Peter Kerremans. Zoveel moeite gedaan om te zakken en weer ons goesting niet krijgen, op den duur is de fun er ook af !
Maar laten we het over sportieve zaken hebben en nog even terugkomen op de blamage van zaterdagavond. W-B heeft er alweer een moeilijk jaar opzitten, maar wat we de ploeg zelden of nooit konden verwijten was een gebrek aan motivatie en inzet met als onnavolgbaar boegbeeld Michaël Frey. En laat nu uitgerekend die motivatie en inzet het probleem zijn geweest tijdens deze 2 laatste en beslissende matchen van het seizoen. Seraing gaf een veel frissere indruk en dat terwijl de clubleiding van W-B er alles aan gedaan heeft om de spelers optimaal aan de aftrap te brengen (met OHL meegeteld denk ik dat ze een drietal keer in afzondering zijn gegaan). Als ik dan Nicky Hayen na de wedstrijd hoor verklaren "we waren niet klaar", vraagt men zich in hemelsnaam af waarop dat kan slaan. Dat "de kat met 9 levens" zoals W-B op televisie enkele keren werd genoemd vroeg of laat tegen de degradatielamp zou lopen stond in de sterren geschreven, maar na de 1-1 in Seraing een vertoning afleveren zoals die van zaterdag op de Freethiel, dat had ik alleszins niet voor mogelijk gehouden. En nogmaals, vooral de manier waarop stootte mij tegen de borst. Ondanks de moeilijke beginfase kwam W-B met een strafschop op voorsprong en zelfs dat was niet genoeg om te beseffen, dat is het moment om Seraing definitief terug te slaan. Integendeel, het waren net de jongens die 2 jaar geleden nog onopgemerkt in het amateurvoetbal rondliepen, die rustig bleven na tweemaal op achterstand te zijn gekomen (ook in Seraing kwamen de mannen van Emilio Ferrera door een ongelukkige penalty op achterstand. Dit lijkt mij een perfect voorbeeld van een goeie of minder goeie begeleiding. Ik heb nog voor de match tegen Seraing op de Freethiel horen vertellen dat de angst/onzekerheid die Nicky Hayen uitstraalt, afstraalt op zijn spelersgroep en ik moet het nog geloven ook. Wat een verschil met de immer kalme Ferrera, alhoewel, kreeg die in de heenmatch geen geel ?
FREETHIELSPROKKELS.