Teleurstelling. Een gevoel dat we allemaal kennen. Sommigen waren het allicht ooit in jou. Ooit was jij het ook wel eens in een ander. Het is een emotie die van allemaal misschien wel het meeste pijn doet. Omdat je niet per sé kan zeggen dat je boos bent, of verdrietig. Omdat je niet concreet kan uitdrukken wat je exact voelt. Maar wat je voelt, verscheurd je hart, en zorgt voor complete verwarring in jezelf. Net zo goed mentaal als fysiek. Je weet niet waar gekropen, en vooral niet wat eraan te doen.
Vandaag ben ik teleurgesteld. En morgen waarschijnlijk ook. Zelfs dat ik het de komende maanden niet zal kunnen loslaten, weet ik eigenlijk wel zeker. Maar vandaag ben ik teleurgesteld. Teleurgesteld in het bestuur, dat ondanks de onwetendheid over de competitie waarin ze zouden aantreden, niet is geslaagd in het samenstellen van een 1A-waardige kern. Ik ben teleurgesteld in het bestuur omdat ze niet tijdig en correct hebben ingegrepen op momenten dat ze daar de kans toe hadden. Neen, paniekvoetbal had Waasland-Beveren ook niet van de degradatie kunnen behoeden. Neen, op het allerlaatste moment het roer volledig omgooien was zeker geen goed idee geweest. Maar na 34 speeldagen en 2 barragewedstrijden heb je niets gedaan om het tij te doen keren. Heb je niets gedaan om jezelf op het einde van de rit in eer en geweten in de spiegel te kunnen kijken. En heb je niets gedaan aan de manier waarop we telkens opnieuw belachelijk werden gemaakt. Zowel op als naast het veld.
Maar net zo goed ben ik teleurgesteld in de trainer(staf) die te vaak heeft gekozen voor oplossingen waarmee ik het niet goed zag komen, ook al besef ik dat mijn mening subjectief en totaal irrelevant is. Ik ben teleurgesteld in de trainer die zijn ploeg telkens opnieuw zag falen, en de alarmbellen niet fel genoeg heeft doen klinken. Ik ben teleurgesteld in een coach die zijn kern niet wist op te laden voor twee wedstrijden op leven dood. Maar net zo goed de pakweg 28 overige speeldagen waar Waasland-Beveren achter de feiten moest lopen. Ja, je bent een aantal keren opgestaan op cruciale momenten. Ja, je hebt ploegen klein gekregen die op papier sterker zijn als de onze. Maar laat ons wel wezen, zelden was dat door een collectieve prachtprestatie. Vaker tekende de tegenstander zelf niet present op het veld, dan dat ze van de mat werden geveegd door onze 'Leeuwen'. Akkoord, profiteren van de off-day van een ander, dat is ook een kunst. Maar vergeet dan vooral de thuiswedstrijden tegen Beerschot, Charleroi, Sint-Truiden, KV Kortijk en KV Mechelen niet. Net zo vaak heb je een overwinning in cadeauverpakking voor je neus laten staan. Vond je de schaar niet? Of had je al die andere keren gewoon nog een tikkeltje meer geluk?
Ik ben teleurgesteld in de spelersgroep, om vele redenen. Maar de grootste reden gaven ze mij afgelopen weekend. En dan heb ik niet over de verloren partij. Hoewel je belachelijk werd gemaakt door een club die vorig seizoen actief was in de amateurklassen van ons Belgisch voetbal. Wel ben ik teleurgesteld in het wanvertoon dat jullie als kern na de wedstrijd lieten zien. Op Nordin Jackers en Dries Wuytens na liet niemand van zich horen tijdens of na de wedstrijd. Je kon niet snel genoeg naar binnen zijn. Naar binnen, waar het veilig was. Ik ben teleurgesteld in de spelers om de manier waarop we het hele seizoen lang voor schut werden gezet door onze tegenstander. Niet alleen trad op de Freethiel tweewekelijks de zwakste verdediging van de competitie aan. Maar ook traden daarmee de spelers aan die daar klaarblijkelijk bitter weinig aan wilden of konden veranderen. Ook al wist je zelf maar al te goed dat je als kern te kakken werd gezet door iedereen die daar zin in had. Ik ben teleurgesteld in de spelersgroep die zich over het hele seizoen gezien zelden weerbaar heeft opgesteld. Die, op enkelingen na, niet in staat was te beseffen wat een nederlaag betekent voor de supporters.
Maar de meeste teleurstelling voel ik voor mezelf. Ik ben teleurgesteld in mezelf als supporter die tegen beter weten in een onvoorwaardelijke liefde heeft uitgesproken naar een club die niet weet wat dat betekent. Ik ben teleurgesteld in mezelf die geld, passie, en tijd heeft gestoken in een club die op het einde van de rit bitter weinig in de plaats heeft gegeven. Ik ben teleurgesteld in mezelf die er ook volgend seizoen zal staan. Op de tribunes, als het mag, te kijken naar Waasland-Beveren - KVC Westerlo. Want dat hebben er maar weinigen beseft op de Freethiel het afgelopen seizoen. Een spelersgroep is tijdelijk, zelfs een clubbestuur is tijdelijk. Maar de supporters, het hart van elke club, die zijn er voor altijd. En vooral: die zijn er in weer en wind, op goede en slechte dagen, in liefde en gezondheid, en zelfs wanneer het sterfbed al wordt opgemaakt. Dus vandaag, morgen en de maanden die volgen ben ik teleurgesteld. Teleurgesteld, maar niet verrast.
DE KLEPPE VAN SEPPE.