Sinds de definitieve doodsteek die FC Seraing ons toebracht stel ik mij de vraag: heb ik zin in één of meerdere jaren 1B? Een lastige vraag, omdat je uiteraard liever op het allerhoogste niveau meespeelt. Maar wat als dat zowel financieel als sportief even niet mogelijk is? Dan zijn de alternatieven snel opgesomd, en 1 daarvan is tweede klasse. Maar daarmee is dit vraagstuk nog niet opgelost. Als ik heel eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik er nog steeds niet helemaal uit ben.
Laat mij beginnen met de positieve kanten aan dit verhaal. De degradatie moet zorgen voor een frisse wind binnen de muren van de Freethiel. Zowel op het veld als binnenskamers. En die wind zal er komen, daar ben ik van overtuigd. Sterker nog, de eerste briesjes beginnen we reeds te voelen. Niet alleen met de aanstelling van Stijn De Rudder als professioneel hoofdcoach van de U21 van Waasland-Beveren. Maar daarnaast ook door de wijzigingen binnen de technische en medische staff. Met een nieuwe T1, T2, en heel wat nieuwe dokters zijn de eerste veranderingen een feit. Zijn we er daarmee al? Neen, helemaal niet. Maar we zijn wel alvast op de goede weg.
Verder moeten we deze degradatie zien als een kans meer dan als een straf. Het geeft ons de kans om te herbronnen. Te herbronnen over de afgelopen jaren. Jaren waarin Waasland-Beveren vaker negatief dan positief in de media kwam. Jaren waarin Waasland-Beveren toch ook de perceptie van de rest van voetbalminnend België tegen zich had, ook al was dat in sé niet volledig terecht.
Maar ook jaren van steedse verliespartijen, teleurstellende wedstrijden en ontgoochelde supporters. Die jaren moeten we achter ons laten, en we moeten met een nieuwe ploeg metsers bouwen aan de toekomst. Aan een toekomst vol beterschap. Op elk gebied, zodat een terugkeer naar het hoogste niveau snel weer op de planning komt te staan. En eens die een feit is, ervoor zorgen dat de degradatie naar 1B afwenden geen strijd meer is op leven en dood.
1B geeft de sportieve cel van Waasland-Beveren ook de mogelijkheid om met de grove borstel door de spelersgroep te gaan. Alle neuzen dienen in dezelfde richting te staan, en W-B moet een stevige kwaliteitsinjectie krijgen om mee te willen spelen voor promotie naar 1A. Wijkt er één neus naar de andere kant, dan moet die eruit. Speeltijd is over, er moet gewerkt worden.
En tot slot brengt 1B ook heel wat fijne verplaatsingen met zich mee. Denk maar aan een busreis van 240km richting Virton, of een wedstrijd op het Lisp tegen Lierse Kempenzonen. Bijzaak, absoluut. Maar het brengt toch een nostalgisch gevoel naar boven. Een gevoel dat je terugbrengt naar de jaren Tweede Klasse die we met Waasland-Beveren hebben meegemaakt. Niemand herinnert zich die tijd als een negatieve fase. De competitie ziet er dan wel bijlange na niet meer uit zoals in ons laatste jaar in tweede, als supporter hopen we massaal op dezelfde successen.
Dus, heb ik zin in 1B? Uiteindelijk zal ik toegeven van wel. Laat dat seizoen maar beginnen. Een seizoen dat het jaar van de wederopstanding moet en zal worden. En wees eens eerlijk, wie heeft daar nu geen zin in?
DE KLEPPE VAN SEPPE.