We keren terug naar 23 oktober 2011. De 'Havenderby'. Voor Waasland-Beveren een ontzettend belangrijke wedstrijd na de 0 op 9 en het teleurstellende voetbal van de voorbije weken. Antwerp daarentegen trok met een 7 op 9 en dus vol vertrouwen richting de Freethiel. Het stadion was goed gevuld, de sfeer zat er in. De supporters waren klaar voor 90 minuten lang spektakel.
En of Dirk Geeraerd zijn manschappen vooraf van een stevige speech had voorzien. De Waaslanders schoten verschroeiend uit de startblokken. Dat uitte zich al na 2 minuten wanneer een scherp aangesneden vrije trap van de debuterende Sarki voorlangs de kooi van de doelman van Antwerp schoof. Nog geen minuut later was W-B al opnieuw gevaarlijk. Deze keer kwam de bal dankzij een knappe versnelling van Kielo-Lezi bij Jan Masureel terecht, die legde prima opzij voor Sarki maar opnieuw had hij pech in de afwerking. De Antwerpse troepen waren gewaarschuwd, het zou voor hen nog een lastige namiddag worden.
Wat mij het meeste is bijgebleven in deze wedstrijd is de steeds groeiende rivaliteit tussen de twee supporterskernen. Een jaar eerder verloor Antwerp hier in de allerlaatste seconden twee punten door de late gelijkmaker van Beverenboy Joachim Van Damme. Die vierde zijn doelpunt vrij ostentatief, zeg maar uitdagend, tegenover de Antwerp-aanhang. Met een sissende vinger legde hij de Antwerp-supporters toen het zwijgen op. Een amusant tafereel voor de Beveren-supporter, maar de toon was daarmee wel gezet. Rivaliteit alom dus en dat merkte je een jaar later enorm.
Terwijl de spreekkoren van de beide supportersgroepen feller werd naar elkaar toe groeide Waasland-Beveren steeds meer in de wedstrijd. De dreiging voor doel werd groter, de kansen gevaarlijker. Maar zowel Jan Masureel, Hervé Onana, en Jean-Paul Kielo-Lezi sloegen er niet in de Antwerpse doelman te verschalken.
Op het halfuur was Antwerp voor het eerst gevaarlijk. En hoe. Met een prachtige combinatie vanop rechts kwam de bal bij Frédéric Duplus terecht. Echter was zijn aanname van minder goede kwaliteit waardoor zijn schot ongevaarlijk werd. Voor The Great Old was dat wel het moment om zich niet meer tegen de thuissupporters te keren maar zich achter hun eigen ploeg te scharen. De sfeer deed mij een klein beetje dromen over hoe een wedstrijd in de Premier League eraan toe zou gaan, al werd die droom snel doorprikt door de leegstaande tribune waar we vanuit Blok E op moesten, en nog steeds moeten, kijken. Grote kansen volgden er niet meer, rusten deden we met een 0-0 stand.
In de tweede helft waren de rollen omgekeerd. Het was Antwerp dat het sterkst uit de kleedkamer kwam. Na een knappe counter besloot Kevin Oris met een leuke plaatsbal op de paal. Hier kwam W-B goed weg. Bij Waasland-Beveren kwam het eerste gevaar, net zoals in de eerste helft, van op stilstaande fase. Wederom stond Sarki achter de bal, deze keer bereikte zijn voorzet weldegelijk iemand, echter werd de kopbal van Kassim Doumbia knap gepareerd door het Antwerpse sluitstuk. Even later was diezelfde Doumbia opnieuw dicht bij een doelpunt. Deze keer kopte hij net niet binnen de palen.
RAFC was de kluts ondertussen volledig kwijt. Kansen creëten bleek plots onmogelijk en ook verdedigend liet het steken vallen. Er hing een doelpunt in de lucht.
Minuut 81 dan. Joachim Van Damme betrad het veld en nam de plaats in van de moegestreden Sarki. Bij zijn eerste voetstappen op het heilige gras van de Freethiel weerklonk een oorverdovend boe-geroep en fluitconcert. De Antwerp-aanhang was zijn gebaren van een jaar voordien duidelijk nog niet vergeten. Toen diezelfde Van Damme nog geen 2 minuten later vrij driest tackelde op het been van Van Dessel was het kot in het uitvak bijna te klein. De scheidsrechter was mild en bestrafte de overtreding met een waarschuwing. Maar de &eacuyechte druppel voor de supporters uit Deurne-Noord zou pas in de allerlaatste seconden vallen.
We zitten ondertussen in de extra tijd, Waasland-Beveren krijgt via een vrije trap de laatste kans op een doelpunt. Laurens Paulussen brengt de bal voor doel, via een Antwerps hoofd belandt die bij Joachim Van Damme die enkele luttele seconden eerder buiten beeld nog werd gevloerd door Duplus. De lijnrechter had dat gezien en zwaaide meteen met zijn vlag. Ook de scheidsrechter ging mee in het verhaal, penalty voor W-B. Gejuich op de Beverse tribunes. In het uitvak was het kot nu écht te klein. Ik weet nog dat iedereen zich afvroeg wat er daar nu exact was gebeurd, waarvoor kregen wij een penalty??
Spanning alom, 1 punt, of 3. Jean-Paul Kielo-Lezi nam de bal meteen van de grond en was vastberaden hem in doel te jassen. Later zou blijken dat hij daarin de ultieme kans zag om zijn eerste van het seizoen te maken. Ik moet toegeven dat ik op dat bewuste moment bang was voor een mislukte panenka of een ronduit slecht getrapte strafschop. De nonchalante Kielo-Lezi kennende zat dat er zeker in. Hij legde bal op de stip, zette een paar stappen achteruit, liep aan, en plaatste de bal prach-tig in de rechter winkelhaak. De Freethiel daverde op zijn grondvesten. Op dat moment werd ik omhelst door mensen die ik nooit eerder had gezien, pardoes stond ik plots 5 treden lager dan een aantals seconden daarvoor, maar het kon mij allemaal niet schelen. Het was feest op de Freethiel.
Voor Waasland-Beveren was die overwinning het begin van een knappe 11 op 15. Voor Antwerp, dat trouwens meteen na de wedstrijd afdroop was dat die mentale opdoffer de start van een teleurstellende 5 op 15. En op zo'n moment ben je je er ten volle van bewust: hoe mooi kan een zondagnamiddag zijn? Heel mooi klaarblijkelijk.
