Na de 1-3 overwinning van Waasland-Beveren op het veld van RWD Molenbeek zou je denken dat alle zorgen opnieuw van de baan zijn. Dat je met hernieuwde moed de volgende wedstrijd(en) kunt voorbereiden. En dat er geen vuiltje meer aan de lucht hangt. Moest je het scorebord volgen, zou je dat denken. Maar al wie de wedstrijd heeft gezien, kan maar tot één conclusie komen: niks is minder waar. We zijn nog steeds in hetzelfde bedje ziek.
In slaap gewiegd door de overwinning en verblind door het scorebord. Zo leek het wel op sociale media en in de interviews die de club gaf achteraf. Zo'n denkwijzen zijn dan wel optimistisch naar het verdere verloop van de competitie toe. Maar ze zijn vooral gevaarlijk. Zeker als je, ondertussen routinier -al klinkt dat gek als je weet dat hij eigenlijk nog 23-24 jaar moet worden- bezig hoort in de kranten. Jur Schryvers is recordhouder van het aantal wedstrijden voor onze club en liet in de krant weten dat ze met dit resultaat het één en ander rechtgezet hebben.
In eerste instantie ga ik akkoord met wat Schryvers hier laat optekenen. Het klopt dat je door een overwinning op verplaatsing een goede zaak doet in het klassement, zeker in de strijd om een promotieplek. Dan win je maar best zoveel mogelijk wedstrijden. Tegenover de supporters is de club dat ook verschuldigd. Niet alleen hebben we vorig jaar als 12e man een rampzalig jaar op het hoogste niveau gehad. Je zou dan nog kunnen stellen dat er vaak pech mee gemoeid was. Maar ook dat excuus houdt niet lang stand als het merendeel van de wedstrijden gewoon rampzalig speelt. Maar ik wijk af, terug naar de uitspraken van Schryvers, en het gevoel bij de spelers en staf. Je zegt dus het één en ander recht te zetten.
Ik vind zo'n uitspraak gevaarlijk, in die zin dat je niet kan spreken van een succesverhaal als je twee wedstrijden op rij dramatisch presteert. En reken er dan eigenlijk de thuiswedstrijd tegen SK Deinze ook nog maar bij. Waar je thuis tegen Westerlo nog wat pech had in de afwerking, daar zat op het veld van RWDM alles volledig mee. Een overwicht tegenover RWDM, dat hadden we niet. Het betere spel, nee dat was ook voor de ploeg uit Brussel. En het feit dat we geen kansen gingen weggeven, is faliekant mislukt. In die zin dat Molenbeek niet 1, niet 2, niet 3 maar zelfs 4 levensgrote kansen de nek om heeft gewrongen. En als je zelf dan elke kans die je bij elkaar speelt, afwerkt, dan weet je dat de tegenstander aan het einde van de wedstrijd volledig uitgeteld en radeloos is.
Als supporter ga je met een goed gevoel naar huis omdat de drie punten binnen zijn. Maar de ochtend nadien, of reeds de avond zelf, besef je dat we hier net zo goed hadden kunnen verliezen. En dat wringt, zeker gezien de prestaties van de vorige weken.
Daarom ontstaat er, bij mij althans, een bepaalde schrik dat er nonchalance in de spelersgroep dreigt de kruipen. Een bepaald gevoel van zelfverzekerdheid in eigen kunnen en in het feit dat het aan het einde van de wedstrijd wel goed komt. Voorlopig hebben we in 5 wedstrijden al 2 wake up-calls om de oren gekregen. Tegen een geslepen Deinze, en een niet uit verband te spelen Westerlo dat zelfs niet goed hoefde te spelen om probleemloos van Beveren te winnen.
Dus neen, dingen rechtgezet, daar is zelfs geen sprake van. Hoogstens gedaan wat je moest doen met de middelen die je hebt, en de situatie waarin je je tijdens de wedstrijd begaf. Maar de supporters gaan dit voetbal niet veel langer meer pikken. Waar ze nu nog achter jou staan na een slechte wedstrijd, met of zonder punten, kan je ze net zo goed volgend weekend alweer volledig kwijt zijn. In het voetbal kan het snel gaan. Maar wanneer de supporters niet meer achter de spelersgroep of de trainer staan, dan weet je dat het moeilijk wordt.
Herbronnen, en herbeginnen daar waar het fout loopt is dus de boodschap. Dit voetbal kan niet door de beugel. Een wedstrijd winnen op puur geluk is leuk voor even, maar daar koop je een week later alweer niks mee. Geluk is een tijdelijk goed, en moet je vooral ook afdwingen.
Een oproep, van een bezorgde supporter, aan de spelers: kijk in de spiegel. Begin bij jezelf. Maak het truitje nat, en de supporters trots. Jullie zijn het hen verschuldigd. Eén voor één.
DE KLEPPE VAN SEPPE.