Op verplaatsing bij Lierse beleefde Efford wederom niet de avond waarop hij had gehoopt. Hij miste een aantal levensgrote kansen en kon zijn naam daardoor wederom niet op het scorebord zetten. En dat klinkt gek als je ziet hoe hij vorig seizoen binnenkwam op de Freethiel. Wat is er gebeurd, en waar loopt het voor hem mis?
Je kunt niet ontkennen dat Joe Efford de laatste wedstrijden, zeg maar maanden, niet meer zijn flitsende niveau haalt. Nochtans begon hij goed in loondienst van Waasland-Beveren. Op de openingsspeeldag wist hij de fans en de staf al een eerste keer te overtuigen met zijn snelheid en acties. Tot scoren kwam hij niet, maar daar bracht hij al snel verandering in tegen de promovendi Beerschot en Leuven. Op 't Kiel scoorde hij nog een knap overhoeks doelpunt, tegen OH Leuven was het dan misschien met iets meer geluk. Maar goed, een paar weken later gaf hij een knappe assist op Daan Heymans, en zo was hij vertrokken voor wat leek een mooi seizoen vol doelpunten en assists. Maar dat bleef uit. Sterker nog, van die droom schoot na een tijdje niets meer over.
Er is een verklaring. Of, dat zou je toch denken. Niet lang na de wedstrijd op het veld van Club Brugge raakte de Amerikaan geblesseerd. Verdict? Een aantal weken aan de kant, en toen hij fit was, kon hij in begin slechts een paar minuten per wedstrijd invallen. Toen een basisplaats steeds dichterbij kwam, begon Koita aan de lopende band te scoren en assists uit te delen. Mentaal een slag voor de winger. Na de 13/15 van W-B viel Koita geblesseerd uit. Een drama voor de club. Het goudhaantje valt geblesseerd uit, en zijn vervanger komt zelf net terug van een revalidatie. Die zoekt dus nog naar zijn beste vorm. Als vervanger van Koita voor de dag komen bracht op dat moment veel druk met zich mee. Druk die Efford op dat moment klaarblijkelijk niet aankon. Behalve de verdedigers er simpel aflopen lukte er niks meer voor Joe. Daarbovenop kon hij omwille van COVID zijn familie ook niet laten overkomen, en zelf mocht hij ook niet op bezoek naar de Verenigde Staten. Opnieuw een mentale klap. Conclusie? Een speler zonder vertrouwen die steeds dieper in de negatieve spiraal terechtkwam, en daar door mentale klappen maar heel moeilijk uit zou kunnen kruipen. Afgaand op het einde van het laatste seizoen kunnen we niet anders dan stellen dat Efford er niet in is geslaagd uit dat mentale dal te komen. Dan maar op naar het volgende seizoen.
1B was ons deel. Met nieuwe moed, nieuwe kansen, en heel wat nieuwe spelers werd er gekneed aan een stevige basis voor het aankomende seizoen. Voor mij kwam het als een verrassing dat Efford zijn plek in de basis wist te behouden. Had hij zijn zelfvertrouwen teruggevonden tijdens de voorbereiding? Heeft de wissel van coach voor een ommekeer gezorgd waardoor hij opnieuw de kracht vond op zijn beste niveau te kunnen spelen? Het moest wel zoiets zijn. Maar na 6 speeldagen moet je alweer stellen dat het nog altijd niet is wat het -nu al een jaar geleden-was.
Het doet pijn om te zien dat Joe Efford een schoolvoorbeeld is geworden van een talentvolle speler die na een blessure niet meer de vorm van voorheen wist te halen. Die conclusie valt perfect te staven aan de hand van de vele gemiste kansen, foutgelopen dribbels en zinloze spurts van de voorbije weken en maanden. Het doet pijn, en is doodzonde, want de man heeft talent. Dat kan je niet ontkennen.
Als supporter, en liefhebber van het spelletje en de club, hoop ik dat Joe zijn vorm van weleer terug weet te vinden. Dat hij erin slaagt belangrijk te zijn voor Waasland-Beveren. En dat hij de criticasters, waarvan ik er nu één ben, de mond kan snoeren met zijn cijfers. De volgende kaars die ik brand zal er één voor jou worden, Joe. C'mon!
DE KLEPPE VAN SEPPE.