Drie punten pakken en toch verliezen, Beveren kan dat.
Het werd een zenuwslopende zondagnamiddag voor de modale-en diehard-fan van Waasland-Beveren. En neen, dat kwam niet door de onuitgegeven editie van Parijs-Roubaix. Neen, daar had W-B volledig het aandeel van in handen. Tegen Virton werd er met 4-3 gewonnen. Spectaculair, dat allerminst. Maar verder kan je geen enkel superlatief raadplegen om die wedstrijd te beschrijven.
Neen, ik was en ben niet euforisch na de 4-3 overwinning tegen Virton. Ook al heeft de ploeg weerbaarheid getoond. Ook al heeft het team een vechtersmentaliteit op het veld overgebracht. Ook al werd er drie keer gescoord in tien minuten. Het jammere is. Die argumenten zijn wel degelijk redenen om te geloven in het positieve van dit verhaal. Om te denken dat het weer allemaal goed komt, en er betere tijden aan zitten te komen. Maar helaas, daar is het zelfs na 7 speeldagen eigenlijk al te laat voor. Neen dus. Al die zaken zijn ondergeschikt aan het afschuwelijke tafereel dat wij als supporter 80 minuten moesten aanzien. En niet vergeten dat het niet de eerste keer was dat de spelers dit type voetbal, in hoeverre je dat in een bepaalde hok kunt duwen, liet zien.
Het was alsof de 11 starters zonder focus, zonder zin en zonder plan aan de wedstrijd waren begonnen. Een eerste tegendoelpunt na vier minuten was dan ook een logisch gevolg. Het doelpunt zelf, dat geef je kinderlijk cadeau. Met acties die je bij de miniemen afleert, met geklungel, en met een duidelijk gebrek aan kwaliteit. Je zou kunnen zeggen dat dat tegendoelpunt een pijnlijke samenloop van omstandigheden in ons nadeel was. Dat zou je kunnen, maar mezelf voorliegen heb ik sinds een aantal jaren afgeleerd als het deze club betreft. 0-1 na vier minuten dus. En dan moest het ergste nog komen.
Als je denkt dat de 0-1 al kinderlijk werd weggegeven, dan zal ik met plezier zwijgen over de 0-2. Een bal doelloos in eigen bezit houden terwijl je onder druk staat, en je je op de koop toe vlak voor eigen doel begeeft. Neen, daar kan ik met mijn verstand niet bij, en valt ook met geen enkel scenario goed te praten. Bij de 0-3 was bij mij de moed al in de schoenen gezakt. Niet per se omwille van het resultaat. Natuurlijk heeft dat er mee te maken. Maar eigenlijk vooral omwille van het voetbal dat W-B daar tegenover wist te zetten. Geen namelijk. En dat was verontrustend.
Na twintig minuten stonden we dus 0-3 in het krijt. Vier minuten later begon de remontada. Maderner maakte het doelpunt. En die actie verbeeld eigenlijk al mijn frustratie over die wedstrijd. Als je zo makkelijk door een verdediging kunt slalommen, als je zo simpel de weg naar doel voor jezelf kunt vrijmaken, en als je zo makkelijk de bal tegen de netten kunt jassen, hoe is het dan mogelijk dat je met het grootste budget van de reeks zelf zo kinderlijk te kakken wordt gezet? Dat is pijnlijk, dat is vernederend. En dat valt vooral niet te verklaren.
Wat er daarna gebeurde weet u ondertussen heel erg goed, of heeft u al meermaals herbekeken. W-B was nog een hele tweede helft nergens en had dan aan de laatste tien minuten genoeg om Virton alsnog opzij te zetten. Er werd gewonnen met 4-3, maar eigenlijk hadden we na 20 minuten al verloren. En als je als club de kracht hebt in de spiegel te kijken, dan zie je dat. Maar door het verblindend effect van een overwinning, durft de prestatie al eens in de vergeetput te eindigen.
Je zou je kunnen afvragen: Seppe, waar maak je je zo druk om? De punten zijn binnen en we staan alleen 2e in de rangschikking. En misschien stoort dat laatste mij nog het meest. Het feit dat je na 7 wedstrijden, afschuwelijke prestaties, en een gebrek aan tactische (juiste) keuzes alsnog 2e kunt staan. Dat valt niet te verklaren, daarom is deze competitie en die format gedoemd om te mislukken.
We zullen even vooruitlopen op de feiten. Waasland-Beveren houdt dit stramien vast, en eindigt met hetzelfde voetbal 2e en komt in de eindfase voor promotie terecht. Ofwel speel je dan testwedstrijden tegen Westerlo, want Westerlo en niet Beveren is de gedoodverfde titelkandidaat in deze reeks. Dat, of je krijgt de kans tegen de 17e in de stand om de promotie naar 1A af te dwingen. Dan kom je bij winst een jaar later in een competitie terecht waar je, opnieuw, niet klaar voor bent. Dan houdt je krampachtig vast aan dezelfde principes, en bega je keer op keer dezelfde fouten. Dat soort seizoenen heb ik ondertussen wel gezien, en daar heb ik het volledig mee gehad. Geef mij dan maar amateurvoetbal, of het leven van een middenmoter in 1B die tenminste met een visie de competitie aanvat, en goed voetbal op de mat brengt.
Ja, Waasland-Beveren had beter een pandoering geïncasseerd tegen dit uiterst zwakke Virton. Dan waren de ogen, hopelijk, opengegaan over de huidige situatie. Dan werden er stappen ondernomen om aan oplossingen te werken, en dan werden de problemen bij de wortel aangepakt. Maar nu heb je gewonnen, en loop je het gevaar in slaap te dommelen voor de televisie die fragmenten van het huidige seizoen afspeelt. Geen knopen die worden doorgehakt, geen oplossingen, en geen beterschap. Want dat zal het wel weer worden.
Nog even en mijn geduld is op. Nog even en mijn moed is als sneeuw voor de zon gesmolten om deze club kansen te blijven geven. En zelfs dan, zelfs dan zal ik blijven staan. Want dat maakt een supporter, een supporter. Hadden ze in de ivoren toren maar oog voor het hele artikel, terwijl ze zich nu zullen focussen op de laatste twee regels van deze aanklacht.
DE KLEPPE VAN SEPPE.