Afgelopen weekend beleefde iedere geel-blauwe ziel de mooiste namiddag in tijden. Waasland-Beveren is er namelijk in geslaagd de drie punten in eigen huis te houden in een rechtstreeks duel tegen de leider KVC Westerlo. Waar W-B tot dan nooit echt een bedreiging vormde voor de alleenheersende leider, liggen de kaarten nu ietwat anders. Er werd een tik uitgedeeld op de Freethiel. En W-B was voor het eerst sinds lang niet de ontvanger van die tik.
Het was alsof het zo moest zijn. De thuishaven van de club mocht het toneel vormen voor de terugkeer naar de tribunes sinds de jaarwisseling. Er mochten weer supporters komen. In een duel met de leider is dat een welgekomen geschenk. Op voorhand was de modale beveren-fan nederig en afwachtend. Op sociale media verkeerde niemand in volledige rust. De spanning nam langzaam aan toe & de stress begon z'n tol te eisen. De aanvang van de wedstrijd naderde. Met z'n allen zakten we massaal af richting het stadion. De straten kleurden geel-blauw, de cafés beleefden sinds lang weer een hoogdag, en de sfeer zat goed. Omgeslagen in positieve zin zoals dat dan heet.
Want waar er eerst nog stress heerste, had die plots plaatsgemaakt voor gezond enthousiasme en optimisme. De supporter geloofde in een goede afloop. Zelfs met die erbarmelijke thuisreputatie en het feit dat we de leider in het klassement op bezoek kregen in het achterhoofd. Het leek niemand te deren dat een verliespartij de kans op promotie wel heel fel beperkte. De neuzen stonden in dezelfde richting. Vol gaan voor die overwinning.
Ik vroeg me in de tribunes af van waar dat enthousiasme kwam. Was het de goede stage? Het mooie resultaat op het veld van Virton? De vele uitstekende transfers? Het moet een combinatie van verschillende zaken geweest zijn. Waasland-Beveren zit nu eenmaal in een uitstekende flow. De resultaten gaan goed, op bestuurlijk niveau is iedereen in hetzelfde verhaal gestapt. Een verhaal waar de Beveren-supporter overigens met plezier mee instapt. Kortom, er was geen reden om te denken dat er die zondag geen goed resultaat neergezet kon worden.
Die gevoelens en verwachtingen werden bevestigd in het openingskwartier van de wedstrijd. W-B nam de wedstrijd in handen, ondanks het feit dat de bal wel aan Westerlo was. De Kemphanen speelden vlot van voet naar voet, maar deden er niets mee. De eerste kans was dan ook voor de thuisploeg. De supporters veerden recht. De wedstrijd vorderde, het spel evolueerde en een openingsdoelpunt kon niet uitblijven.
Op het half uur tekende Bertone present voor zijn 3e doelpunt in 2 wedstrijden. Een gekraakt schot zorgt voor een uitzinnige thuis aanhang. Goed gemutst ging geel-blauw rusten.
Ook na de pauze nam W-B het heft in eigen handen. Ze controleerden de wedstrijd en op het uur werd de supporter opnieuw getrakteerd op een fantastisch schouwspel. Maderner rondde een perfect uitgespeelde aanval af die ontstond rond de middellijn. De aanhang juichte, joelde, konden hun geluk niet op. Ook Tom Reyners haalde even later zijn trukendoos nog boven, en bij een rustgevende voorsprong kon dat op luid applaus rekenen.
Er werd nog wel een aansluitingstreffer gescoord, maar die kon de pret nooit écht bederven. Die zorgde uitsluitend voor een spannend slotkwartier. Een slotkwartier waarin Westel nooit écht aanspraak maakte op de gelijkmaker. De scheidsrechter vond het na 95 minuten welletjes geweest en blaasde het eindsignaal van de partij. Muziek knalde door de boksen, de tribunes daverden op hun grondvesten en zelfs CEO Antoine Gobin was hoogst persoonlijk verantwoordelijk voor een feestje bij de fans. Geen enkel droevig gezicht, geen gemor, geen gezeik. Enkel positiviteit en vreugde. Wat was dat lang geleden. En wat doet dat deugd.
Zijn we hiermee zeker van promotie? Absoluut niet. Maken we hiermee Westerlo bang rond hun leidersplaats? Misschien een beetje. En dat was voor die zondag genoeg. Vanaf nu is het elke wedstrijddag D-Day. Het gaat echt om de knikkers nu. Tijd om Beveren terug te brengen waar het thuishoort.
DE KLEPPE VAN SEPPE.