Het zijn niet de vele verliespartijen, het is de manier waarop.
Afgelopen weekend verloor Waasland-Beveren op het veld van leider KVC Westerlo. Daarmee verloor de club misschien wel de laatste hoop op eventuele promotie, en verloor Marc Schneider zijn job als hoofdcoach. Behalve door dat laatste nieuwsfeit heeft de modale supporter er opnieuw een somber weekend opzitten. Verliezen is 1 ding, dat kansloos en teleurstellend doen een ander.
Je speelt op het veld van de leider. Een ploeg die al het hele seizoen lang aan kop van het klassement staat. In elk ander geval dan de situatie waarin we ons als Waasland-Beveren zijnde bevinden, ga je daar naartoe om vooral niet te verliezen. Maar in de huidige toestand is elk verloren punt er 1 te veel als je alsnog aanspraak wilt maken op die promotiefinale. En zoals quasi alle voorgaande keren verliest W-B niet met opgeheven hoofd, maar kansloos en pijnlijk. Kansloos omdat het op geen enkel moment blijk gaf die wedstrijd te kunnen winnen. Teleurstellend omdat het niet het moment is om te morsen met punten.
En bij verlies gebeurt het altijd op diezelfde manier. Denk maar aan de 3 verliespartijen tegen Lierse Kempenzonen. Niet alleen de tegenstander maakt dat verlies zo pijnlijk, want kwalitatief gezien heb je een veel sterkere ploeg. Maar ook het feit dat we in 3 confrontaties er nog geen enkele keer in geslaagd zijn een vuist te maken. Enerzijds kwam dat door keuzes van de coach, die bijvoorbeeld in de laatste confrontatie de beste twee spelers aan de rust van het veld haalde. Om het naar eigen zeggen om te gooien en op de verrassing te spelen. Kleine verrassing: als je de beste 2 spelers uit die wedstrijd van het veld haalt, krijg je zeker een shockeffect. Maar niet het gewenste scenario.
Weet je de laatste 2 confrontaties met Moeskroen nog? De laatste keer zat onze club in een uitstekende flow. Met 0-4 gewonnen op het veld van Virton, met 2-1 gewonnen van leider Westerlo. En dan reis je vol vertrouwen af naar Moeskroen. Om daar 9/9 te pakken en die promotie-ambities kracht bij te zetten. De wedstrijd begint en je hebt meteen door dat er niks in zal zitten. En zo bleek. 3-0 verlies.
Want na 1, of 2 sterke wedstrijden van onze club volgt er altijd een dusdanige deceptie. En die wordt stilaan pijnlijk. Zal de trainerswissel dit uitwissen? Dat is voorlopig nog koffiedik kijken. Maar dat we niet meer op deze manier mogen verliezen is een feit. Laat alle voorgaande nederlagen gebeuren met opgeheven hoofd, met strijdvaardigheid, en de SKB-supporter gaat tevreden naar huis. Niet omwille van het resultaat, maar wel over de manier waarop er verloren werd. Want ook dat speelt mee.
Promoveren of niet dit seizoen, eigenlijk is het nu al een beetje genoeg geweest voor de meeste fans. Maar het mooie aan de W-B-supporter is dat hij er desondanks nog altijd zal staan. Kijk maar naar de verplaatsing naar Westerlo. Op een vrijdagavond 400 á 500 bezoekende fans. Dat zijn aantallen waar Virton, Lommel, Deinze, zelfs RWDM en Westerlo enkel van kunnen dromen.
Een warme oproep aan de spelers, de staf, de club: geef ons onze bijnaam terug: Leeuwen. Strijdend winnen en strijdend ten onder gaan. Dat is waar het om draait. Als er maar gevochten wordt.
DE KLEPPE VAN SEPPE.