Promotiedroom aan diggelen geslagen, met dank aan mijnheer de scheidsrechter.
Neen, dit is geen excuus voor het gelijkspel van afgelopen weekend. Ik praat niet goed dat Waasland-Beveren een 0-2 voorsprong uit handen geeft en uiteindelijk tevreden moet zijn met een punt. En toch. Toch laten de scheidsrechterlijke dwalingen mij niet los.
Alles verliep volgens plan. De zon scheen, bij momenten. Het veld lag er ideaal bij. De wil om te winnen was er. En de supporters waren enthousiast en talrijk aanwezig. Alsof het in de sterren geschreven stond dat de wedstrijd zou verlopen hoe ze uiteindelijk verliep. W-B maakt snel de 0-1. Niet veel later zelfs de 0-2. Als supporter leef je op een roze wolk. Want het gaat goed, haast te goed. Een supporter die de club al een aantal jaren volgt, weet dat dit de meest gevaarlijke scenario's zijn om een wedstrijd alsnog te verliezen. Vanaf dat 2e doelpunt viel en er niet meteen aanstalte werd gemaakt om een 3e te prikken, wist ik hoe laat het was. Geel-blauw zal het deksel nog op de neus krijgen. En zo geschiedde.
Voor rust werd het nog 1-2. Mentaal was dat doelpunt van levensbelang voor SK Deinze. Daaruit haalden ze de moed om er in de 2e helft nog alles aan te doen om de wedstrijd volledig om te draaien. Dat gebeurde ook. En op dat moment, was dat niet meer dan terecht. Waasland-Beveren wist van geen hout pijlen te maken en zakte alsmaar dieper weg. Tot de 3-2. Je kon de alarmbellen in de hoofden van de spelers haast horen. Het besef dat ze die 0-2 voorsprong zomaar, maar toch ook met wat pech uit handen lieten glippen, kwam als een mokerslag binnen.
De mindset veranderde. Vol naar voor. En op dat moment veranderde ook Deinze van speelstijl. Van een ploeg op zoek naar doelpunten, transformeerden ze naar een ploeg op zoek naar gele en rode kaarten. Of zo leek het toch. Ze regen de gele kartonnen aan elkaar. Er werd niet gekeken naar een doodschop meer of minder. En de scheidsrechter die verloor zijn grip op de wedstrijd minuut na minuut een beetje meer. Verschillende doodschoppen op Ribeiro Costa, inclusief die bij het scoren van zijn 2e doelpunt van de namiddag, niet gezien. De fouten die rechtsachter Dansoko maakte, niet bestraft. Balvoordeel geven toen een doorgebroken speler werd neergemaaid maar de aanval gewoon verder gezet kon worden, kwam niet bij hem op. Het is slechts een greep uit de foute beslissingen in het nadeel van W-B. Om nog maar te zwijgen over de straf die het bondsparket Denis Prychynenko oplegde na diens rode kaart. Namelijk geen. Het meest kwalijke van deze hele zaak. Het is niet de eerste keer.
Ik benadruk dit omdat het belangrijk is mijn relaas. Dit zijn geen excuses, deze wedstrijden mocht nooit verloren of gelijk gespeeld worden.
Maar noem het dan moeheid. Het feit dat de zwakke arbitrage in onze vaderlandse competitie een thema blijft, irriteert mij mateloos. Dit mag geen bron van beklag vormen. Dit en vele andere opiniestukken zouden niet geschreven hoeven worden. Maar week in week uit lees je wel ergens een column over vraag roepende scheidsrechterlijke beslissingen. Ik hoor je denken. Akkoord dat de schoonheid van voetbal net in het imperfecte zit. Akkoord dat voetbal geen exacte wetenschap mag worden. Maar dat er helemaal geen wetenschap achter schuilt, is dan zo mogelijk nog vermoeiender. De VAR is dan toch de oplossing in 1B? Maar ook daar ben ik niet zeker van. Akkoord. Situaties zoals dat doelpunt van RWDM thuis tegen Lierse Kempenzonen, die zou je kunnen oplossen. Maar het probleem bevindt zich dieper. En de oplossing is niet hapklaar. En tot ze dat wel is, zullen er opiniemakers hun stukken blijven delen. Ook ik. Onder het motto, de aanhouder wint. Of in dit geval, de naïleveling blijft naïef.
DE KLEPPE VAN SEPPE.