* Voor altijd een bewonderaar.
Dinsdag omstreeks 9u kwam het bericht dat Miguel Van Damme 's nachts aan zijn laatste wedstrijd was begonnen en het was er een die hij, ondanks een vijfjarig onmenselijk moedig gevecht met de kracht van een gezonde leeuw, nooit kon winnen. Club, kleur of stamnummer, geen voetbalfan die ongevoelig zou mogen blijven bij het horen van dit verschrikkelijk nieuws waarvan de harde realiteit van het leven ons voorspelde dat het er weliswaar vroeg of laat zat aan te komen, maar eenieder toch stiekem hoopte dat het laatste wonder nog niet was geschied. Gisteren hadden we het hier nog over de vaststelling dat spelers zich soms wel heel erg vlug aangesproken voelen wanneer zij op de korrel worden genomen door supporters en het besef van een minimale immuniteit op dat vlak deel zou moeten uitmaken van hun vak. Slechts een paar meter van uw lange lijdensweg Miguel zou volstaan om deze collega's te laten ontwaken uit de droom dat het luxeleventje van een goed betaalde profvoetballer, er helaas soms ook heel anders kan uitzien. Het moet in de periode zijn geweest dat de eerste symptomen van Miguels ziekte de kop opstaken, dat Waasland-Beveren wel iets zag in zijn ontegensprekelijk keeperstalent. Sindsdien (en dat doe ik wel vaker met spelers waarvan geweten is dat deze op het verlanglijstje stonden) ben ik Miguel met extra interesse blijven volgen. Zijn interview tijdens de uitreiking van de Gouden Schoen een jaar geleden raakte mij tot in de gevoeligste vezels. Hij ondernam op dat moment schuchtere pogingen om in een iets betere periode op een bescheiden, maar alles zeggende wijze de trainingen te hernemen, ongetwijfeld in de hoop de geboorte van zijn dochtertje te mogen meemaken en wellicht ook tegen beter weten in zijn niveau van weleer ooit nog een keer te kunnen oppikken. De opbeurende woorden van zijn idool Iker Casillas van een vooraf opgenomen videoboodschap maakte hem en eenieder die de uitzending volgde emotioneel, maar het heeft niet mogen zijn. Wanneer voetballiefhebbers op afstand zich zo betrokken voelen bij dit dramatisch verhaal, hoe moeten zijn vrouw, dochtertje, de respectievelijke families en vrienden zich dan wel voelen ? Vermeldenswaardig is zeker de houding van Cercle gedurende de hele periode van Miguels ziekte waarin de club altijd oog heeft gehad op financieel vlak voor het gezin Van Damme en dat is in dit harde voetbalwereldje geen evidentie.
Miguel, voor U de eer om als eerste niet-speler van W-B of KSKB alle aandacht te krijgen in de Freehtielsprokkels van de Freethielvrienden Bornem en dat heb je dik verdiend voor zoveel strijdlust, alsof het gezegde "vechten tegen de bierkaai" voor U was neergeschreven. Weet in ieder geval dat (en ik weet dat het een schrale troost is voor zij die achter blijven) het geen eenzaam gevecht was, want er waren ontelbare supporters die nu het hoofd nederig buigen. Van een groot bewonderaar.
FREETHIELSPROKKELS.