-7 juni 2022- PING. Het geluid waardoor ik nietsvermoedend mijn smartphone bekijk. Een tweet van Waasland-Beveren. De boodschap: Historisch akkoord trekt streep onder verleden, en legt fundamenten voor geel-blauwe toekomst. Mijn eerste reactie moet als volgt gegaan zijn: "Zou het? Zou het echt?". Wat bleek: het is zover. Waasland-Beveren en KSK Beveren hebben wel degelijk een akkoord bereikt over de naams-en logoverandering van de club. SK Beveren leeft (weer).
Voor één keer laat ik de woorden -ik denk dat ik voor velen spreek als..- vallen. Beter is het om te stellen: "Ik weet dat ik voor iedereen met een geel-blauw hart spreek als ik zeg dat dit nieuws voor een ongeziene euforie heeft gezorgd. Geel-blauw is weer écht geel-blauw. Beveren is weer Beveren. De Freethiel is opnieuw de thuishaven van SKB.
Meteen gaan er verschillende gedachten door mij heen. Wat betekent dat voor de supporters? Zal dat een rol spelen in het aantrekken van nieuwe (of oude bekende) spelers? Het nieuws sijpelt langzaam maar zeker door maar het ongeloof neemt niet af. Voor het eerst sinds lang sprak ik met trots, met passie en met liefde over de club. Toegegeven, de sleur zat er stevig in binnen de relatie tussen Waasland-Beveren en mezelf. Ik deed nog wel moeite maar écht van harte was het niet meer. Alsof de Goden ermee gemoeid zijn. Ware het niet dat er maar één akkoord mij 360 graden kon laten draaien.
Als kind werd ik verliefd op de kleuren, het stadion, het embleem en geschiedenis. Elke zaterdagavond stond met stip aangeduid in de agenda. "Dan, dan speelt Beveren.". Vrienden kozen voor Gent, Club Brugge, Anderlecht, Genk en zelfs Standard. Maar nog voor ik mee op die trein kon springen, hadden de geel-blauwe sjaals, vlaggen, wimpels en truitjes mij al in hun macht. Verenigd in traditie. Trots op wie we zijn. Jaren gingen voorbij, de club degradeerde, veranderde van naam, herleefde, promoveerde, speelde de pannen van het dak en trapten soms geen natte gazet in 2. Om uiteindelijk 12 jaar later terug te komen bij wie écht zijn. En nu, nu voelt het alsof het nooit anders is geweest.
2 dagen eerder werd Wim De Decker aangesteld als hoofdcoach van wat toen nog Waasland-Beveren ging blijven. Allicht wist hij al langer wat de toekomst voor de club zou brengen. Een jongen van de streek, gedebuteerd bij geel en blauw, naam en faam gemaakt op het hoogste niveau, om nu, zoveel jaren later terug te keren naar het oude nest om het team te leiden.
Een ongeluk komt nooit alleen zeggen ze altijd. Vanaf nu geloof ik in het omgekeerde. De wedergeboorte van SK Beveren luidt een nieuw tijdperk in. Gedaan met loze beloftes, gedaan met achter de feiten aan te lopen, gedaan met ter plaatse bengelen. Afgelopen seizoen bleek een leerschool voor ons allemaal. Weer voelen wat winnen is, maar ook tevreden moeten zijn met een punt, of zelfs een nederlaag. Om uiteindelijk niet te krijgen waar we allemaal op hoopten. Een snelle terugkeer naar het hoogste niveau.
Maar nu is het voor echt. De jaren van ellende zijn voorbij. De problemen achter de rug. Vanaf nu zijn er enkel nog oplossingen. Het is de sleutel tot een iconisch verhaal. Een iconisch verhaal dat we vanaf nu, allemaal samen, met trots zullen schrijven.
DE KLEPPE VAN SEPPE.