* Een waarheid als een koe.
Ik was zaterdag op bezoek bij vrienden waarvan een van de zonen des huizes op een gegeven moment opmerkte en het ging uiteraard over ons SK Beveren, "wat ik totaal niet snap is dat er nog altijd niks is gedaan aan ons probleem van de voorbije 2 jaar, nl. een te vaak blunderend centraal duo waardoor de ambitie telkens weer moet worden bijgesteld. En inderdaad, we kunnen niet anders dan namen noemen, maar als ze fit en niet geschorst zijn, dan spelen Aleksandar Vukotic en Dries Wuytens bijna altijd en dat mag best opmerkelijk worden genoemd. Het is zeker te kort door de bocht om uitsluitend deze 2 jongens met de vinger te wijzen, maar over een gebrek aan vertrouwen en kansen mogen zij absoluut niet klagen, maar hun return is ondermaats en dat is wat mij betreft meer teleurstellend in het geval van Vuko dan van Wuytens. Deftig uitvoetballen zal nooit een wapen worden van onze Serviër, maar verder heeft Aleksandar heel wat mogelijkheden om op zijn minst in tweede klasse een van de betere verdedigers te zijn. Mentaliteit, lengte en temperament (van dat laatste zelfs vaak overdreven veel), maar met de opgesomde kwaliteiten moet men in principe al een ferm eind komen. Maar niks daarvan, want Vuko blijft steeds in hetzelfde bedje ziek en, hoe jammer het ook is, laat daardoor meermaals per seizoen zijn ploeg in de steek en dan moet er gehandeld worden. De vraag is alleen of het nu zo moeilijk is om tot een akkoord te komen over een acceptabele prijs tussen club en speler en een geïnteresseerde andere club, of het verhaal van het water en de wijn.
Met Dries Wuytens liggen de zaken anders. Een rustig figuur en zeker geen dwarsligger, maar helaas te zelden het slot op de deur. Een voetballer die eerder iets onder dan boven de middelmaat zit en over een seizoen bekeken te weinig zijn niveau overtreft, maar toegegeven, zijn blunderboek is dun. Als we de balans van dit centraal duo maken zijn de verontrustende cijfers van de afgelopen 2 seizoenen geen toeval en mag het des te meer verbazen dat het zo lang in tact is mogen blijven. Voetbal is natuurlijk een danig complex spelletje dat het zo maar mogelijk is dat een andere collega zetten naast een van deze twee, er plots wel een koppel ontstaat tussen wie het klikt. Iemand als Wuytens achter de hand houden als doublure lijkt mij voor een ploeg met ambitie wel geen slecht idee, maar vermoedelijk is dat niet in verhouding met het kostenplaatje. Het zal wel geen toeval zijn dat Manuel Da Costa, thans Europees aan de slag met het Luxemburgse Dudelange, zich vrij snel in positieve zin kon laten opmerken bij gebrek aan zware concurrentie. Bedankt Arne voor de inspiratie die tot dit helaas wat somber artikel heeft geleid, maar we moeten de dingen nu eenmaal durven benoemen als we de bedoeling hebben om ze aan te pakken.
FREETHIELSPROKKELS.