Zondag 17u55. De scheidsrechter fluit de wedstrijd SK Beveren - Virton af.
Eindstand: 2-2. De tribunes zijn pijnlijk stil. Geen applaus, geen gejuich, geen gemor. Niks. Raar vind ik het. Ik herken een soort mentaliteit bij anderen die ik al sinds vorig seizoen in mezelf voel. De "Je m'en fou." was nog nooit zo makkelijk leesbaar op de gezichten van de fans. Moet ons dat geen zorgen baren?
Eerlijkheidshalve vertrok ik al met een verkeerde ingesteldheid richting de Freethiel. Vanuit Antwerpen nam ik de trein om 14:50, iets meer dan een uur voor de wedstrijd. Ik kwam aan in het station van Beveren rond 15:15 en vertrok te voet richting het stadion. Een wandeling van een 20-tal minuutjes maar ach, laat aankomen zal er wel niet voor zorgen dat ik een slechte plek heb op de tribune. Die zijn de afgelopen jaren immers toch steeds leger aan het lopen. De toon was gezet, en de wedstrijd moest nog beginnen.
Vlak voor de aftrap bezorgden de verschillende sfeergroepen de spelers een warm welkom thuis. Met een prachtige tifo toonden de supporters hoe hard ze uitkeken naar het komende seizoen. Met een -vooraf gedacht- hapklare brok als Virton gingen we een mooie namiddag tegemoet. En daar leek het ook op af te stevenen toen SKB een aantal keer wist te dreigen in de openingsfase. Nooit héél gevaarlijk, of sterk uitgespeeld. Maar wel met de blik vooruit, en met aanvallend voetbal.
De wedstrijd vorderde en de score bleef dezelfde. Echter kon ik mij maar niet van de indruk ontdoen dat je met een ploeg als de onze al vrij snel 2-0, 3-0 op voorsprong moet staan tegen een uiterst zwak Virton. Maar net zoals in de tribunes merkte ik ook op het veld een bepaalde laksheid op. Een ingesteldheid die deed overkomen alsof ze het op 70% inspanning ook wel zouden klaren. Wat later werd ook effectief de 1-0 binnengetrapt door de nieuwe aanvaller Barry. Toegegeven een mooi doelpunt. En net wanneer je denkt dat dat het kantelpunt wordt en de ploeg Virton nu met de grond gelijk wilde maken, kregen we al snel de gelijkmaker te verduren. Om 1 minuut later zelf weer op voorsprong te komen. Tussendoor werden er nog 2 penalty's gemist door respectievelijk Maderner en Ribeiro. Daar merkten we niet voor het eerst strubbelingen in de relatie tussen de dribbelkont en de goaltjesdief. De ene eiste de bal op, en de ander wilde de penalty zelf omzetten. Om daarna beiden te missen. Pijnlijk.
Maar soit. 2-1 aan de rust. Geen vuiltje aan de lucht zou je denken. De tweede helft begon en de aanvallende intenties van SKB waren duidelijk. Enkel wilde de bal er niet in en kon de ploeg geen blijvende vuist maken om Virton dood te duwen. Een gelijkmaker hing in de lucht. Het tempo verdween verder uit de wedstrijd en het leek te zullen eindigen hoe het was. Maar het verschil bleef 1 doelpunt. 1 schamele doelpoging van Virton was voldoende om een gelijkspel uit de brand te slepen. Het in de voetbalsterren geschreven cliché geschiede. Virton maakte in extremis gelijk en stal een punt op de Freethiel.
En wat ik toen zag, heeft mij nog het meeste geraakt van alles die hele namiddag samen. Zowel spelers, trainers, als supporters reageerden ongeïnteresseerd. Alsof je niet net punten hebt laten liggen tegen een degradatiekandidaat. Alsof je niet net door eigen toedoen een kans op aansluiting met de top hebt laten schieten. Alsof je niet net de competitiestart met 1 op 6 compleet gemist hebt als zogenaamde titelkandidaat.
Ik was teleurgesteld, maar niet verrast. Nu is het moeilijk opladen voor de volgende wedstrijd. Eén tegen RSCA Youths. Wat zal dat geven. De optimist in mij ziet dat de aansluiting met de top van het klassement 4 punten bedraagt. Niet onoverkomelijk maar wel een achterstand. Na 2 speeldagen loop je achter de feiten aan. Iets wat vrees ik, nog vaker zal gebeuren dit seizoen. Tot volgende week!
DE KLEPPE VAN SEPPE.