3 speeldagen ver. 3 speeldagen heeft het geduurd en de sfeer op en rond de Freethiel is alweer onder het vriespunt gezakt. Hoe kan je ook anders na 3 teleurstellende wedstrijden en een nog teleurstellender rapport na evenveel speeldagen. Ook in Anderlecht, of beter gezegd, in het Koning Boudewijnstadion in Brussel, werden er in extremis peperdure punten verloren. En daar sta je dan, op 1 na laatste in het klassement.
De eeuwige optimist in mij zou zeggen dat het verschil met de top nauwelijks 4 punten is. Dat dat verschil na een overwinning al beperkt kan worden tot 1 punt. En dat we dus met wat bijval meteen weer op een plek staan die gelijkwaardig is aan de ambities van de club. De uitgesproken ambities van de club. Elke wedstrijd zonder winst brengt je namelijk 1 wedstrijd dichter bij de wedstrijd die je wél wint. Maar zelfs dat huizenhoge cliché weiger ik nu zelf nog boven te halen.
Die andere kant. De pessimist in mij, die zegt dan weer dat je na 3 wedstrijden zonder winst ook niet meteen aanspraak kunt maken op een overwinning in die 4e wedstrijd. Zeker niet op bezoek bij de gedeelde leider in het klassement, Lommel. De Limburgers wonnen op de openingsspeeldag overtuigend van de enige promovendus uit 1e amateur, Dender. Op de 2e speeldag gingen ze dan weer verrassend onderuit in eigen huis tegen de beloften van Anderlecht. Omdat 'accident de parcours' daarna meteen goed te maken met een klinkende overwinning tegen een al even verrassend en sterk Jong Genk. Een wisselvallige start dus. Mààr, wel met 6 in plaats van 2 punten. Een scenario dat we absoluut over SK Beveren hadden kunnen schrijven ware het niet dat er tot 2 keer toe kinderlijke fouten werden gemaakt die je als club 4 punten kosten.
Maar we staan waar we staan. Keihard terugvechten is nu de boodschap. Dat dat al de teneur is op speeldag 3 breekt mijn geel-blauw hart. Maar ergens klinkt het ook bekend in de oren. Alleen had ik niet gedacht dat snel in de mond te moeten nemen in de Challenger Pro League.
Dat laatste heeft mij met een pijnlijk gevoel opgezadeld. Het deed me nadenken over onze huidige situatie en de competitie waarin we terecht zijn gekomen. De Challenger Pro League. Een competitie die al in de beginfase de titel 'het kerkhof van het Belgisch Voetbal' had overgenomen van 1B. De toevoeging van de beloftenploegen moest voor een nieuwe, frisse wind zorgen. We kunnen uren discussiëren over het vraagstuk of deze clubs een plek hebben op het 2e hoogste niveau van het nationale profvoetbal. Goed of slecht, daar spreek ik me liever niet over uit.
Echter moet het me van het hart dat je daarmee als instantie de ziel uit de competitie hebt getrokken. Toen ik afgelopen weekend de laptop openklapte om de wedstrijd live te volgen werd ik licht emotioneel. En helaas niet in positieve zin. Je club in het Koning Boudewijnstadion zien voetballen. Dat moet een unieke ervaring zijn voor een -ik zeg maar iets- bekerfinale. Maar in de huidige situatie wordt dat al een lastige opdracht. Gelukkig -zou je dan denken- kom je er als lid van de Challenger Pro League nog in actie op bezoek bij RSCA Youths. Maar dat heeft wel zware consequenties. Als kijker moet je dan wel toezien op een leeg stadion, zonder supporters, zonder ambiance, en zonder ziel.
Alsof we opnieuw in volle lockdown zaten. Alsof er geen supporters welkom waren bij de wedstrijden. Zo keek ik naar dit tafereel. In de war. De geel-blauwe enkelingen die de moed vonden toch af te zakken naar de hoofdstad lieten van zich horen maar konden ook niet anders dan het slechte voetbal te ondergaan. Om in de 95e minuut opnieuw punten te verliezen, da's gewoon zuur.
In een competitie als deze moet je als 1 van de topfavorieten swingend voetbal kunnen brengen. Je moet winnen. Het liefst nog met een pijnlijke afstraffing voor de tegenstander.
Helaas moeten we na 3 speeldagen de hoop op zulke wedstrijden al quasi volledig opbergen. Wetende dat het geen makkelijk seizoen zal worden en je vanaf de start achter de feiten aan zult moeten hollen.
Dat maakt me moe. Achter de feiten aanhollen was iets uit 1A. Continu naar onder moeten kijken, hopend dat je niet degradeert. Een klasse lager zou je verwachten dat je meespeelt voor de knikkers, of op z'n minst één, misschien twee van je eerste drie wedstrijden wint. Maar ook dat gebeurt niet.
DE KLEPPE VAN SEPPE.