In deze Kleppe van Seppe bespreek ik graag -ik wil het een bezorgdheid noemen- waar ik nu al enkele jaren mee zit. Niet de degradatie van 2 jaar geleden, of het eventuele mislopen van de titel. Wel het feit dat de afstand tussen de supporters en de spelers steeds groter lijkt te worden. Ook al lijkt dat op het eerste gezicht niet zo.
Het fenomeen manifesteert zich nu al enkele jaren in en rond De Freethiel. De supporters en spelers zijn niet meer zo verbonden zoals dat in het verleden wel was. Dat valt op bij het aanmoedigen van het elftal vlak voor de start van de wedstrijd, tijdens de wedstrijd, bij het vieren van doelpunten, en ook de viering na een overwinning.
Waar het betreden van het veld door CEO Antoine Gobin na een nieuwe driepunter voor heel wat enthousiasme zorgt bij de man in kwestie en de supporters in Vak E, is datzelfde enthousiasme niet terug te vinden bij de spelers. Gobin straalt passie en appreciatie uit naar de supporters toe. Dat zie je in zijn toewijding voor de wedstrijd waar hij zich traditiegetrouw tussen de fans mengt in het gloednieuwe fandorp. Maar zoals gezegd voornamelijk in het vieren van een overwinning na de wedstrijd en vooral nadat hij alle spelers persoonlijk heeft gefeliciteerd met de nieuwe overwinning. Niet te vergeten dat Gobin ook online zeer actief en begaan is met de club.
Wat zou de reden kunnen zijn van dit treurige patroon? In eerste instantie denk ik aan een veelvoud aan spelers die de club als een opstap zien in hun verdere carrière en dan ook geen enkele affiniteit voelen met de ploeg en haar supporters. Daarnaast is de covid-periode ook een duidelijke aanleiding. Geen supporters in het stadion. Dat voelde niet alleen gek, dat heeft ook voor een zichtbare afstand gezorgd tussen speler en supporter.
Is het al kommer en kwel in de kern? Dat zeker niet. Zo lijken we de voorbije jaren telkens een groep te hebben die onderling zeer goed overeenkomt. En dat juichen we natuurlijk enkel toe. Net zoals de passie die je wel ziet bij spelers als Aleksandar Vukotic en Joachim Van Damme. Spelers die niet toevallig al enkele jaren op De Freethiel vertoeven (of hebben vertoefd) en strijd aan hun spel toevoegen. Dat gecombineerd met een hart voor de club zorgt voor een fantastische band tussen supporter en speler.
Ik benoem specifiek Vukotic en Van Damme als uitzonderingen op de regel. Simpelweg omdat zij één van de enigen zijn bij wie ik dat goede gevoel nog terugvindt. Bij de andere leeuwen is het wachten op de eerstvolgende keer dat ze zich als het ware in het supportersvak gooien bij het vieren van een doelpunt, of waar ze het publiek nadrukkelijk opzwepen in een spannend moment van de wedstrijd. Of wat dacht je van een vlotte, spontane en enthousiaste viering van een overwinning na het laatste fluitsignaal?
Tot dat moment moeten we het stellen met een flauw afkooksel van wat ooit een mooie viering was. De speler in het bakje van de sfeermakers doet dat nu eerder uit sociale en morele verplichting dan uit eigen enthousiasme. De spelers die op het veld blijven, doen wij vanuit dezelfde beweegreden, en niet om écht feest te vieren met de fans.
Ik ben benieuwd hoe de spelers zich zullen gedragen bij een eventuele promotie. Tot dan blijf ik uitkijken naar een plotse omschakeling.
DE KLEPPE VAN SEPPE.